scandjvutmp1ff01

Teodor nie ruszał się i patrzał żałośnie na bladą, pomarszczoną twarz staruszki, zaglądał jej w oczy pełne łez.

—    Niech już idzie...

—    A pani?

—    Zaraz wrócę!

—    To, może, moja u pani ogień rozpali?

—    Niech rozpali.

Szewc ukłonił się i przemknął przez furtkę. Ale nie odszedł, tylko schował się za krzakiem i śledził staruszkę. Ta obejrzała się za siebie na rzekę błyszczącą w głębokim parowie, potym zwróciła oczy w inną stronę, gdzie za ogrodami wysterkał wysoko ku niebu, zaróżowiony przez zorzę, czarny las omszałych krzyżów. Niektóre z nich stały dumnie wyprostowane w żałobnym majestacie, inne padały wtył w rozpacznej niemocy, jeszcze inne gwałtownie pochylały się naprzód, wyciągając rozkrzyźowane ramiona ku miejscu, gdzie tylko co zaszło słońce...

Staruszka zachwiała się i z jękiem oparła o sztachety.

Teodor machnął przed oczyma ręką:

—    Ot! A jeszcze powiadają, żeby się nie upijać!... Fra-je-ry!...

12