tpn w alpach i za alpami
7301

166

Na oznaczoną godzinę, Franciszkanie zjednaj strony, Dominikanie z drugiej swe przyprowadzili ofiary. Savonarola był w ornacie, i niósł S. Sakrament w ręku. Ta pompa nie podobała się przeciwnej stronie. Dominikan upierał się i chciał tak z kielichem wejść w ogień. Zaczęto na bezbożność narzekać, wołać o Sgo Sakramentu zniewagę.

Spory te się przedłużały, ogień płonął, lud się niecierpliwił. Przychodziło już do wrzawy, kiedy obfity dószcz niespodzianie lunął, i ogień i kłótnie odrazu zagasił, a widzów zniechęconych do domu rozproszył.

Saronarola chciał to zdarzenie na swą obrócić korzyść; w deszczu nową łaskę nieba, nowy postrzegając cud. Lecz już było zapóźno; głos jego już nie miał władzy; zapał w pogardę się zmienił. Pytano, czemu wiedząc o cudzie, nie poszedł nagi w ogień? Okryto go śmiesznością i obelgami.

W końcu, z dwoma najwierniejszemi uczniami do więzienia został wtrącony. Po próbach tortury,-na tćmże miejscu gdzie pierwsze pod deszczem zgasło, drugie podobneż podniecono ognisko, i jako heretyka, dnia 28 maja 1498 r., spalono wraz z obu uczniami, a popioły w ^4mo wyrzucono.

Taki był Savonaroli koniec. Niektórzy dziejopisarze upatrują w nim poprzednika Marcina Lutra, drudzy go fanatykiem, inni męczennikiem zowią. Papież Klemens VIII chciał go kanonizować, i między świętych policzyć.

W długie po jego śmierci lata, znajdowano w rocznicę tego żałobnego dnia, całe stosu miejsce pokryte wieńcami z nieśmiertelników, niewidomą tam zanoszone ręką.

Medyceusze, którym ta skryta cześć dla najzaciętszego ich domu nieprzyjaciela podobać się nie mogła, dla położenia raz jej końca, kazali po powtórnym powrocie swoim, pamięć ognia zalać wodą, i w miejscu męczeńskiego stosu zrobić kunsztowną, spiżem otoczoną fontannę. I ta jest fontanna, która przy starym pałacu, dotąd plac wielkiego księcia zdobi.