0020

nie liczniejszy od niewielkiej floty polskiej (łącznie 15 okrętów), a w jego skład wchodziły okręty, których flota polska w ogóle nie posiadała (okręt liniowy, krążowniki, kutry torpedowe, dozorowce, kutry trałowe). Przygniatająca była przewaga przeciwnika nie tylko ilościowa, lecz także w sile ognia, mimo że część okrętów była przestarzałych typów, ale za to korzystały one z dogodnie położonych baz, takich jak Piława, Świnoujście, Ustka i Kołobrzeg. Dzięki temu mogły łatwo zablokować niewielkie wybrzeże polskie.

Efektywność użycia floty niemieckiej została wydatnie zwiększona wskutek zapewnienia jej współdziałania i wsparcia ze strony lotnictwa. Niemieckie siły powietrzne składały się z dywizjonów lotnictwa operacyjnego i morskiego.

W dniu 1 września lotnictwo operacyjne obejmowało 4 dywizjon (bombowców nurkowych) 1 pułku szkolnego (IV. Stuka Gruppe des Lehrge-schwaders 1), składający się z 33 bombowców nurkowych typu Junkers Ju 87 oraz 3 dywizjon 2 pułku bombowców nurkowych (III. Stuka-Ge-schwader 2). Oba dywizjony liczyły łącznie prawdopodobnie 72 samoloty i rozmieszczone były na lotniskach w Słupsku⁴⁷. Wspomniane dywizjony użyte zostały do działań na wybrzeżu w dniach 1 i 2 września, zaś w drugim dniu wojny zastąpiono je przez 4 eskadrę (bombowców nurkowych) 186 dywizjonu lotnictwa pokładowego (Trager-Stuka-Staffel 4/186). Eskadra ta składała się przypuszczalnie z 12 bombowców nurkowych typu Junkers Ju 87 B, specjalnie przystosowanych do działań z lotniskowca⁴⁸. Uczestniczyła ona w różnych akcjach bojowych na Wybrzeżu przez cały czas trwania walk.

W skład lotnictwa morskiego wchodził 506 dywizjon lotnictwa przybrzeżnego (Kusten-Flieger-Gruppe 506), bazujący w Piławie oraz prawdopodobnie tylko część 706 dywizjonu lotnictwa przybrzeżnego (Kusten-Flieger-Gruppe 706). W sumie było to 50—60 wodnosamolotów na pływakach. Należały one do dwóch przestarzałych typów: Heinkel He 59 (dwusilnikowy) i Heinkel He 60 (jednosilnikowy). Niemieckie lotnictwo morskie zadania swoje wykonywało niemal wyłącznie eskadrami lub kluczami, a nawet przy użyciu pojedynczych samolotów. Działało ono nad Półwyspem Helskim i nad Bałtykiem do 1 października 1939 roku ⁴⁹,

gotowanie i udział Kriegsmarine w napaści na Polskę w 1939 r., „Przegląd Zachodnio-Pomorski”, 1963, nr 6; tenże, Wielkie dni..., s. 41—42.

⁴⁷    Etat dywizjonu lotnictwa niemieckiego liczył 27 samolotów bojowych (3 eskadry po 9 samolotów) oraz 9 samolotów rezerwowych i klucz, to jest 3 samoloty sztabowe (K. Kens, H. N o w a r r a: Die deutschen Flugzeuge, 1933—1945. Wyd. 3. Miinchen 1968, s. 15).

⁴⁸    Eskadra, którą dowodził kpt. Blattner, przeznaczona była na znajdujący się wtedy w budowie lotniskowiec „Graf Zeppelin”.

⁴⁹    Na temat niemieckich sił lotniczych w walkach na Wybrzeżu patrz: A. Rzep-n i e w s k i: op. cit., s. 259—261 oraz książkę tegoż autora: Wojna powietrzna w Polsce — 1939. Na tle rozwoju lotnictwa Polski i Niemiec. Warszawa 1970.

21