0697

Posłowie 659

i wyjaśnił, iż popiera go Mołotow. Około 13.00 następnego dnia, podczas posiedzenia, Chruszczów wstał i zaatakował Berię. Bułganin dołączył do niego, ale Mikojan był zaskoczony, gdy usłyszał, że Beria ma zostać aresztowany.

-    Co to ma znaczyć, Nikita? - spytał Beria. - Dlaczego się mnie czepiasz?

Kiedy przyszła kolej na Malenkowa, wpadł w panikę i dał umówiony sygnał czekającym na zewnątrz wojskowym. Wbiegł marszałek Żuków i obezwładnił Berię.

Nina Beria, jej syn Sergo i synowa Marfa Pieszkowa też zostali aresztowani i uwięzieni. Ze swojej celi Beria zasypywał Malenkowa listami, błagając o pomoc i łaskę dla swojej rodziny. 22 grudnia Kolegium Specjalne Sądu Najwyższego ZSRR skazało Berię, Mierkułowa, Diekanozowa i Kobuło-wa na karę śmierci za zdradę i działalność terrorystyczną, przestępstwa, których z pewnością nie popełnili.

Berię rozebrano do bielizny, skuto mu ręce i przytwierdzono do haka wbitego w ścianę. Rozpaczliwie błagał o darowanie życia, robiąc taki hałas, że trzeba go było zakneblować ręcznikiem. Sponad bandaża, którym owinięto mu twarz, spoglądały jego wytrzeszczone, przerażone oczy. Kat

-    generał Pawieł Baticki (awansowany później za to do stopnia marszałka)

-    strzelił mu prosto w czoło. Ciało poddano kremacji. Jego protegowany, a później rywal, Abakumow, został osądzony za „sprawę leningradzką” i rozstrzelany w grudniu 1954 roku. Obciążono ich obu odpowiedzialnością za wiele zbrodni Stalina.

Kiedy nowi przywódcy zaczęli zwalniać więźniów, ich reakcje były często podobne. Kira Alliłujewa, sama niedawno zwolniona, odebrała z Łubianki swoją matkę Żenię.

-    A więc mimo wszystko Stalin nas uratował! - oświadczyła Zenia.

-    Głupia jesteś! - wykrzyknęła Kira. - Stalin nie żyje!

Żenią aż do śmierci w 1974 roku nie przestała podziwiać Stalina. Jej szwagierka, Anna Redens, podobnie jak druga żona Budionnego, Olga, dostała w więzieniu pomieszania zmysłów i nigdy nie odzyskała zdrowia psychicznego. Własik wrócił z więzienia złamany, lecz on i Poskriebyszow pozostali przyjaciółmi; obaj zmarli w połowie lat sześćdziesiątych.

Chruszczów objawił się jako dominujący przywódca. Malenkow został usunięty ze stanowiska premiera, a jego miejsce zajął Bułganin. W 1956 roku Chruszczów, wspierany przez Mikojana, ujawnił zbrodnie Stalina w słynnym „tajnym referacie”. Pięć lat później ciało Stalina usunięto z Mauzoleum i pochowano pod murem Kremla.

W 1957 roku Mołotow, Kaganowicz i Malenkow, wspierani przez Wo-roszyłowa i Bułganina, wystąpili przeciwko Chruszczowowi. Chruszczów