109

Rozdział 5

Struktura i zasady organizacji Policji Państwowej. Wyszkolenie

5.1. Podstawy prawne organizacji i działalności Policji

w okresie międzywojennym

W latach 1919-1939 w organizacji Policji Państwowej (PP) dokonano kilku poważnych zmian. Podczas lipcowo-skrpniowej ofensywy Armii Czerwonej w wojnie polsko-sowieckiej 1920 roku nastąpiła całkowita militaryzacja życia publicznego kraju. Została nią objęta także Policja Państwowa na mocy rozporządzenia Rady Obrony Państwa z 30 lipca i 6 sierpnia 1920 roku. Mobilizacja jednostek policyjnych polegała na zakazie rezygnacji ze służby policyjnej pod groźbą kary sądowej. W stanie wojny policja zmieniła swój charakter, gdyż oprócz wykonywania przypisanych jej zadań mogła być użyta do celów wojskowych. W takiej sytuacji organy PP zostały całkowicie podporządkowane władzom wojskowym i przeznaczono im rolę żandarmerii wojskowej. Początkowo zadanie ich polegało na zabezpieczaniu ewakuacji urzędów państwowych w obliczu ofensywy wojsk nieprzyjacielskich. Komenda Główna PP żądała, aby jednostki terenowe pozostawały w miejscu pełnienia służby tak długo, jak długo będzie tego wymagała miejscowa władza wojskowa. Dopiero w ostateczności miały się one ewakuować wraz z oddziałami wojskowymi. Policja wykorzystywana była także do służby na posterunkach kordonowych wzdłuż linii frontu, razem z jednostkami żandarmerii polowej.

Jeden z artykułów ustawy o PP nakładał na organy samorządowe obowiązek ponoszenia 1/4 kosztów utrzymania Policji. Ta „danina” była niepopularna i budziła niezadowolenie gmin wiejskich i miejskich. W związku z tym 25 lipca 1925 roku