stolarstwo 2

170

łono, które widać na fig. 145. Wysokość tylnego oparcia wynosi zwykle od 33'/s do 36 cali, aby mogło służyć za oparcie dla osób z tyłu klęczących, i rodzaj pulpitu tworzyć. Wysokość podnóżka czyli ławeczki do klęczenia (n. knicschemd) wynosi.około 8'/2 cali, a szerokość jego cali 12 do 13; odległość zaś pulpitu od ławeczki do klęczenia około 25 cali wynosić powinna, aby osoba klęcząca z pulpitu czytać mogła.

6. Po ławkach najczęściej używane są tok nazwane kanapy (fr. canapis), czyli długie ławki, z oparciem tylnem i poręczami, takicmi jak u foteli. Z powodu zbytnićj długości głowicy (kopj-stiick) u kanap, potrzeba ją połączyć z cargą tylną pionowemi sztukami, na czop w nich osadzonemi. Nogi środkowe pod dłu-gicmi cargami są tak jak u ławek osadzone, lub wcale ich nie ma.

Prócz tych dwóch najczęściej używanych rodzajów siedzeń na wielką liczbę osób, jest jeszcze wiele innych, noszących różne, często bardzo wyszukane nazwiska, choć często się bardzo mało różnią od powyżej opisanych. Opiszemy z nich niektóro :

Sofy, sąto kanapy, często bez oparcia tylnego, lecz mające oparcie po bokach, a ich podstawa zwykle w rodzaju skrzyni jest zbudowana, z pełnemi aż do podłogi bokami, i służy często do schowania pościeli.

S zez ląg i (fr. cliaise-longue), różnią się od sof tćm głównie, że przy nich oparcie z jednego boku jest znacznie wyższe od oparcia z boku drugiego, a niekiedy nawet to ostatnie zupełnie się opuszcza.

Otomanki (fr. ołtomanes), mają siedzenie i oparcie od tyłu w kształcie półowala wygięte. Oparcie najwyższe jest w środku swćj długości, a.ztąd zniża się na obie strony, tak, że na brzegach siedzenia jest z nićm w równej wysokości. Głowica oparcia połączona jest irrargą tylną pionowemi poprzecznicami, a całe oparcie i siedzefite jest wyłożone włosiem i obiciem pokryte, tak, że nie wi<jać innego"{h'zewa, jak tylko wierzch głowicy i nogi.

Sofy turęckie\(fr. les dirans), sąto kanapy z siedzeniem w kształcie klamry zgiętćm, w ten sposób, że dwie osoby na ich końcach siedzące są ku sobie twarzą zwrócone.

Leżanki czyli weliezy (fr. les veilleu$es), są odmianą oto-manek, z siedzeniem albo tylko na końcach zakrzywionćm, albo też i z tyłu, i z oparciem często wyźszem z jednego końca niż z drugiego. Gdy oparcie tylne idzie w równej wysokości przez całą długość, prżybierająwtedy nazwisko tureckich.

Wszystkie powyżćj opisane odmiany siedzeń, mają niekiedy nogi osadzone w tok zwanych rolkach (fv. ronletie), najczęściej mosiężnych, z mosiężnemi lub gwajakowemi krążkami, aby je ła-twićj z miejsca ną miejsce przesuwać można było.

D. Łóżka i kolebki.

Łóżka zwyczajne, podług jakićjkolwickbądź formy zbudowane, składają sig zwykle z dwóch długich bolców (fr. pans), i dwóch krótszych pnyglóumików, naźywanych haupłami (n. haupt), z których każdy składa sig z ramy zamkniętćj wypełnieniem i osadzo-nćj miedzy nogami łóżka.

Boki łóżka zakończone są krótkiemi czopami, które wchodzą w gniazda w nogach wydtutowane. Lecz takie połączenie nie wystarcza do mocnego spojenia z sobą części łóżka, szczególniej jeżeli bez kleju chcemy sig obejść, aby łóżko w razie potrzeby rozebrać można było: dlatego też używa się haczyków przyśrubowanych do boków łóżka, od strony ich wewnętrznej, które zahaczają w klubki czyli obrączki żelazne wśrubowane w nogi łóżka, i związek części jego utrzymują, lub tćź czterech lub ośmiu śrub z mutrami zapuszczonemi w nogach łóżka, w następujący sposób: Śruby żelazne, do 8 cali długie, a około '/» cala grubości mające, osadzają się poziomo przy końcu każdego boku łóżka; .mutry zaś ich wpuszczają się w nogi od strony wewnętrznćj tychże i zaklejają kawałkami drzewa. Kręcąc głowę śruby za pomocą stosownego klucza lub przetyczki, koniec jćj wkręca się w mutrę stale osadzoną w przygłównikach czyli hauptach łóżka, i wiąże je z bokami. Przygłówniki czyli haupty (fr. dossiers) składają się, jak zwykle, z ramy złożonćj na czopy i osadzonćj na wpust lub na czopy w nogach łóżka, z któremi jest sklejoną. Część dolna tej ramy osadza się w nogach około 9 cali wysoko nad "podłogą, część górna zaś czyli głowica, równo z ich wierzchem. Wypełnienia, jak zwykle, osadzone są w ramie na wpust.

Materace wspierają się między bokami łóżka na poprzecznych deseczkach, które znów oparte są na listwach, przyklejonych^ wzdłuż boków łóżka od strony ich wewnętrznćj, i wyciętych nieco w miejscach, w których deseczki poprzeczne na nich spoczywają, albo też na ramach obitych krzyżującemi się taśmami i płótnem, lub nareszcie na ramie jeden materac stanowiącej. Długość łóżek wynosi zwykle 6 stóp 9 cali, a szerokość 3" stopy.

Łóżka dziecinne różnią się od powyżćj opisanych mniejszą długością i szerokością, a nadto tern, że ich boki podwyższone są za pomocą przczroczystćj galeryjki, która chroni dziecko od wypadnięcia z łóżka.

Kolebki zaś (fr. berceauai) sąto łóżka dziecinne osadzone na biegunach, czyli w łuk wygiętych sztukach drzewa, pod nogami wpoprzek idących, które im dozwalają się kolebać; niekiedy także kolebki robią się w kształcie kosza, i zawieszają się pomiędzy