Str 184

gdzie: Q_x, Q_w — przepływy w przekrojach obliczeniowym i wodowskazo-wym,

A_x,A_w — powierzchnie zlewni w przekrojach obliczeniowym i wodo-wskazowym,

n — wykładnik potęgowy, którego wartość przyjmuje się w zależności od regionu: Sudety — 0,57, Karpaty i wyżyny — 0,69, niziny — 0,84, pojezierza — 0,92.

Jeżeli przekrój obliczeniowy znajduje się między dwoma wodowskazami, dla których można określić przepływy metodą statystyczną, a jednocześnie na odcinku rzeki między przekrojami wodowskazowymi górnym G i dolnym D dopływy nie występują lub prowadzą niewielkie ilości wody w stosunku do rzeki głównej, to przepływ oblicza się za pomcą wzoru

* <?« *    ~^Ad    ^{(13 9}>

^AD ~^Ag

gdzie: Q_X,Q_G,Q_D — przepływy odpowiednio w przekrojach obliczeniowym i wodowskazowych 6 i D,

A_x,A_g,A_d — powierzchnia zlewni odpowiednio w przekrojach obliczeniowym i wodowskazowych G i D.

W przypadku istnienia znaczącego dopływu między posterunkami wodowskazowymi G i D należy uwzględnić asynchroniczność przepływów maksymalnych. Ukształtowanie się fali powodziowej na rzece głównej nie oznacza bowiem, że na dopływie nastąpił również wzrost przepływów w takim samym stopniu.

W sytuacjach IVA i IVB, a więc cieków pozbawionych kontroli hydrologicznej, jeżeli powierzchnia zlewni w przekroju obliczeniowym A_x spełnia warunek (13.6), przepływ oblicza się metodą ekstrapolacji za pomocą wzoru (13.8).

13.4. METODY POŚREDNIE

Istnieje wiele wzorów empirycznych, które umożliwiają obliczenie przepływu maksymalnego. Niektóre z nich, jak wzory Iszkowskiego, Matakiewicza czy też Ministerstwa Robót Publicznych, uważane obecnie za wzory o wartości historycznej, nie precyzują prawdopodobieństwa wystąpienia przepływu maksymalnego. Z tego względu ocena wielkości przepływu na ich podstawie nie jest zbyt precyzyjna.

Prezentowane poniżej metody pośrednie dotyczą obliczania maksymalnego przepływu w zlewniach niekontrolowanych średnich i małych. Za zlewnię małą uważa się zlewnię, której powierzchnia jest mniejsza od 50 km². Przedstawiono dwie metody: Dębskiego i Punzeta, które stosowane są od wielu lat,

184