PTDC0053

120

schadzce spotykają się w domu tytułowego bohatera dwie pary: jego żona Aniela i jej koohanek Klitander oraz służąoy obojga -Lubin i Klaudyna:

(Noe. Aktorzy szukają się w ciemnościach po scenie).

KLITANDER: (do Lubina) To one- Pst!

ANIELA:    Pst.

LUBIN:    Pst!

KLAUDYNA:    Pst.

KLITANDER:    (do    Klaudyny, którą bierze za    Anielę) Pani!

ANIELA:    (do    Lubina, którego bierze za    Klitandra)    Co7

LUBIN:    (do Anieli, którą bierze za Klaudynę) Klaudynko?

KLAUDYNA:    (do    Klitandra, którego bierze    za Lubina)    Co takiego?

KLITANDER:    (do    Klaudyny, myśląc, że mówi    do Anieli)    Och,    pani,

jakże się oieszę!

LUBIN:    (do Anieli, myśląc, że mówi do Klaudyny) Klaudynko,

złota Klaudynko!

KLAUDYNA:    (do Klitandra) Powoli, panie wicehrabio.

ANIELA:    (do Lubina) Ręce przy sobie, Lubinie.

KLITANDER: To ty, Klaudynko?

KLAUDYNA:    Tak.

LUBIN:    To jaśnie pani?

ANIELA:    Tak.

KLAUDYNA:    (do Klitandra) Pomylił pan nas.

LUBIN:    (do Anieli) Ciemno, choó oko wykol.

ANIELA:    To ty, Klitandrze?

KLITANDER: Tak, pani.

ANIELA:    Mąż ohrapie, jak należy, skorzystałam z tej chwili,

aby porozmawiaó z panem.

KLITANDER: Poszukajmy jakiego miejsca, aby usiąść.

KLAUDYNA:    Bardzo rozsądna myśl.

(Aniela, Klitander i Klaudyna siadają w głębi).

LUBIN:    (szukając Klaudyny) Klaudynko, gdzie jesteś?

(akt III, so. 2, przekł. T. Boya—Żeleńskiego)

V scenie tej dominuje element farsy i pantomimy. Słowo to-^—rl?*^zy tu Jedynie sytuacyjnym nieporozumieniom i nie ono decyduje o komicznym wyrazie sytuacji. Chociaż przez odpowiednie podbarwienie replik moZna I tu uzyskać bardzo wiele (zaślepiona namiętnością niecierpliwość itp.). Duże znaozenie dla tej sce-pędzie miał rodzaj insoenizaoji wyprowadzony ze wstępnej **iazovki dotyczącej ciemności panującej na scenie. Jeżeli re-r^scr notraktuje ją dosłownie, z ciemności zalegającyoh soenę

i::_eraó będą do widza jako odgłosy "komedii pomyłek" właśnie ■_:.a i dźwięki towarzysząoe ruchom aktorów. ¥ ten jednak spo-ratirta zostanie bardzo preoyzyjna kompozyoja soeny, w któ-- - *    pomyłka jest ważna, ale właśnie "przeadresowanie"

^    ~ O. . Dla pelneffo efektu komicznego konieczna jest na—

: :mość pomyłki. Bardzie potraktowana konwenc .lizaniem posłużył się P' zwoli na skojarzenie sJ -ęo rodzaju są dość czę> mego repertuaru "Nowego I rdxie "komedia pomyłek" :>xcnma i łąozy się z p< Formą dialogu śoiśl< -_e od niej odrębnego je; m, mm przy pracy), W "Kanc ■dużym powodzeniem Jal i kicretarką termin swego 1

=&: ZERPINA:

■OEELL:

^;-ZERPINA:

•CiELL:

“i ZERPINA: «CKELL:

-:ZERPINA:

. :pi I..

-ZERPINA:

•C-5ŁELL:

.ZERPINA: • IflLL:

Jeszcze jedei Tak. Grupa "W< odczyt w nie< wo "w niedzi* nośó prośby}- < Zdaje mi się Właśnie. Tyli stor nie moż< Niech im pan-jeśli ohcą na pani doda, ż* ki lub ozwarl (sięgająo po Czy w poniedi (patrząc w ke Tower Hamleta

/i../ A jak V Frzodwczoraj (szukając w k skie.

Och, pal licłi też obsadzony Obiad w City. torów Spółek Doskonale, za "Wolności" w

Rozmowa ma konkret

ny

następstw praktyczny

-rąeych. w niej osób, Jest

^minuje w niej

ton rzecz