img075 (6)

OBLICZANIE CIĄGU POLIGONOWEGO ZAMKNIĘTEGO I OTWARTEGO

Ciąg poligonowy

Ciąg sytuacyjny, jako podstawowa metoda zagęszczania osnowy szczegółowej, powstaje przez połączenie wybranych punktów linią łamaną. Włączenie do ciągu punktów osnowy państwowej powoduje, że ciąg ten zawiera elementy dowiązania i może być obliczony w państwowym układzie współrzędnych. Rozmieszczenie obranych w terenie punktów decyduje o kształcie ciągu. Rozróżnia się zatem ciągi sytuacyjne zamknięte oraz ciągi dowiązane otwarte.

Zgodnie z przepisami instrukcji G-4 zarówno długości boków, jak i samych ciągów są ograniczone, tak więc długość ciągu sytuacyjnego nie powinna przekraczać 2000 m, zaś długości boków powinny się mieścić w granicach od 50 do 350 m, przy czym stosunek boków przyległych nie może być mniejszy niż 1:4. Punkty ciągu sytuacyjnego muszą być tak dobrane, aby zapewnić bezpośrednią ich widoczność z sąsiednich punktów i dogodny pomiar w terenie oraz maksymalną nienaruszalność znaków.

Punkty osnowy pomiarowej należy w terenie stabilizować słupkami kamiennymi lub betonowymi, palikami, rurkami, za pomocą bolców lub trzpieni metalowych. Wszystkie długości boków ciągów sytuacyjnych trzeba mierzyć dwukrotnie. Pomiar boków należy wykonać metodami bezpośrednimi lub pośrednimi z taką dokładnością, aby różnica dwukrotnego pomiaru była nie większa niż wartość di określona z zależności:

d, = iW/

gdzie: u = 0,0059 - współczynnik błędów przypadkowych pomiaru długości, l    — długość mierzonego boku w metrach.

Pomiar kątów w ciągach sytuacyjnych wykonuje się instrumentem gwarantującym uzyskanie średniego błędu pomiaru kąta mo < 30 (9(f^c).

Kąty wierzchołkowe mierzy się w jednej serii, ale różnica pomiaru kąta w dwóch położeniach lunety nie powinna być większa od podwójnej wartości m_Q.

CIĄG POLIGONOWY ZAMKNIĘTY