img253 (5)

1. Cechy sektora publicznego.

Definicja funkcjonalna- sektor publiczny to samorządowe instytucje oraz jednostki organizacyjne realizujące wyłącznie lub w większości ze środków własnych niekomercyjne zadania publiczne.

Własnościowe- sektor publiczny to zbiór wszystkich państwowych i komunalnych osób prawnych oraz jednostek nie podlegających państwu i samorządom.

Aksjomaty- 1. istnieją jednostki komercyjne które świadczą usługi komercyjne; 2. istnieją jednostki niekomercyjne które świadczą usługi komercyjne; 3. sektor publiczny nie działa w izolzcji, jest elementem systemu obejmującego społeczeństwo, organizację społeczne, gospodarcze oraz sieć powiązań między nimi; 4. cele dla sektora publicznego są wspólne i stałe; 5. możliwość realizacji celów zależy od stanu otoczenia, w którym działa organizacja i jakości zarządzania nią; 6. funkcje sektora publicznego nie mają charakteru czysto ekonomicznego, w określonych warunkach większą rolę mogą odgrywać czynniki społeczne i polityczne; 7. ocena funkcjonalna sektora publicznego powinna przebiegać od makro zarządzania a następnie na poziomie mezo i mikrozarządzania; 8. funkcjonowanie sektora publicznego zależy wprost od stanu gospodarki i polityki prowadzonej przez rząd, który może preferować jedynie zadania na rzecz imiych, nadawać im wyższy priorytet i szybką realizację nawet kosztem innych zadań.

2. Modele reform administracji publicznej.

Procesy reformowania administracji publicznej nie przebiegają identycznie, dotyczy to w szczególności następujących części składowych procesu reform: 1. procesów prywatyzacji, 2. wykorzystanie mechanizmów rynkowych, 3. poziom decentralizacji, 4. orientacja na wyniki, 5. tradycyjnej restrukturyzacji. Występujące różnice pomiędzy procesami reform pozwalają na wyodrębnienie modeli reform adm. Publicznej: 1. model westmisterski- realizowany w Wielkiej Brytanii, Irlandii i Nowej Zelandii; 2. model nordycki- w Danii, Szwecji i Finlandii; 3. model amerykański- charakteryzujący reformy adm. Pub. Stanów Zjednoczonych.

3. Formy kierowania.

Gdy podstawą wywierania wpływu są kompetencje formalne (władztwo) to kierowanie przybiera formę administrowania, nadzoru lub dowodzenia w zależności od rodzaju organizacji, typu organu władzy oraz określonych zwyczajowo (lub normami prawnymi) form i środków ingerowania w funkcjonowanie organizacji. Administrowanie- określone instytucje publiczne są uprawnione do wywierania wpływu na całe społeczeństwo lub konkretne grupy społeczne. Zarządzanie- podstawą wywierania wpływu jest płatne lub potencjalne dysponowanie zasobami warunkującymi funkcjonowanie w organizacji (posiadanie udziału w spółce).

4.    Pojęcie i sposoby zarządzania.

Rządzenie- określony jest wzorzec postępowania lub struktura, wyłaniające się jako wspólny rezultat działań lub skutek wysiłku wszystkich członków pozostających ze sobą w licznych interakcjach. Sposoby- Hierarchie: są złożone z biur, zakładów i innych jednostek biurokratycznych oraz z centrali która ustala zakres odpowiedzialności swoich jednostek, wyposaża je w niezbędne zasoby, powołuje organ nadzoru i monitoruje ich działanie.

5.    Funkcje zarządzania.

Planowanie, organizowanie, kontrolowanie i motywowanie. Realizacja funkcji planowania polega na formułowaniu celów organizacji, określeniu sposobów ich niezbędnych celów. Organizowanie polega między innymi na projektowaniu stanowisk pracy, podziale na wydziały, ustaleniu zakresu kontroli. Funkcja motywowania polega na pobudzaniu członków organizacji do działania ukierunkowanego na osiąganie celów organizacji przy wykorzystaniu kanałów komunikacyjnych ukształtowanych przez stosunki organizacyjne. Funkcja kontrolowania polega na pozyskaniu przez zarządzającego kontrolnych informacji o