IMG 02 (5)

82

Tabela 14

OoWadnosc tatfcc miąższości Gnmdnera-Schwappacha dla grubizny sosny - błędy (wg g,^ chowskiego i Głąfrńskiego)__

(towicadnu badawcza	Wick (Utai	Typ siedliskowy lasu	Zakres błędów	średnia arytmetyczna błędów iP)	Odchylane standardowe błędów (O)
PS	87	Bśw	-18.2-52.8	2.2	8.4
bt:	90	BMśw	-13.4-33.4	2.8	7.3
BTI	94	BS	-13.7-36.6	3.0	7.8
R48	80	LMiw	-18.1-35.5	4.9	8.4
RIO	89	LMśw	-7,0-40.8	17.6	9.7
R9	95	LMśw	-17.8-51.1	19.6	10.2

Tabela 15

OcktaonosC laŁlic miąższości Radwańskiego dla grubizny sosny (wg Bartkiewicza»Deptuły)

Powierzchnia badawcza	Wiek IbUl	Dp siedliskowy lasu	Zakres błędów	Średnia arytmetyczna błędów (?)	Odchylenie standardowe błędów (O)
PN	44	Bśw	-38.9-110.4	-5.0	6.2
PB	6)	Bśw	-15.2-49.4	1.2	7.9
PS	87	Biw	-18.1-46.0	1.4	8.0
BTI	94	Bs	-27.1 -19 A	-5.6	7.8
RIO	89	LMśw	-9.4-36.4	14.8	9.2

Dokładne określenie miąższości pojedynczego drzewa za pomocą tablic miąższości Grundncra-Schwappacha nic jest możliwe. Zakres wahań błędów jest tu bardzo szeroki, a błędy dodatnie przekraczają 50% (tab. 14).

Dozc błędy dla drzew dają tablice miąższości Radwańskiego (tab. 15). Błędy w drzewostanach młodszych klas wieku przekraczają nawet 100%. Dokładność tablic miąższości jest większa dla drzewostanu, biedy dla drzew bowiem ulegają znacznej redukcji Jednak t dla drzewostanu tablice mogą dawać duże błędy, a dotyczy to szczególnie drzewostanów sosnowych z siedlisk lasowych.

2. Określanie miąższości

Określenie miąższości drzewa na podstawie tablic miąższości opanych na pierśnicy i wysokości wymaga uprzedniego zmierzenia tych cech drzewa Dokonanie Mc żytu miąższości drzewa jest jednak możliwe lyłko wówczas, kiedy wymiary pierśnicy i wysokości zaokrągli się do odpowiednich jednostek.

Jeżeli zalezy nam na większej dokładności wyniku, wówczas należy przeprowadzić interpolację, i to podwójną - ze względu na pierśnicę i wysokość.

, prłyM*d Niech picrśmca drzewa wynosi 38,5 cm, a wysokość 23.5 m. Określmy nuązuośi drzewa , irfłic iwąmośd Radwańskiego, stosując podwójna interpolację Zaokrąglamy pierśmcę w dół do pełnyełi centymetrów (38). odczytujemy miąższość dla wysokości zaokrąglonych do pdnych metrów _fU w dół i drugi raz w górę

VVl.-l.13 VV 24 ■ 1,18

Z otrzymanych wyników molna wyintcrpolować miąższość dla picrśmcy 38 cm i wysokości 2?.5 m

VV 2X5 »U 33

powtarzamy te same czynności tylko dla picrśmcy zaokrąglonej w górę.

V.v»,y= 1.19;    V_WiW»1.24

^.23.5-U»S

Teraz na podstawie miąższości Vj_g_ y _f i _{J> 5} interpolujemy wyniki ze względu na picrśnice 2X5 = 1.185 m'

Zauważmy, ze otrzymany wynik jest zbli2ony do tego. który otrzymano stosując tablice liczb kmaltu Gdybyśmy natomiast mc przeprowadzili interpolacji, to w zależności od sposobu zaokrąglenia pierSr.i-cy i wysokości miąższość drzewa wahałaby się w granicach od 1.13 do 1.24 m

D. Określanie miąższości wzorem Denzina

Wzór Denzina ma następującą postać:

V=0,Q0\<?    (2.16)

gdzie:

V - miąższość wyrażona w m\ d - pierśnica drzewa wyrażona w cm.

Wzorem Denzina można w bardzo szybki sposób określić miąższość drzewa Ponieważ jednak wzór oparty jest tylko na pierśnicy, lo nie można oczekiwać, aby dawał dokładne wyniki. W zasadzie wzór nadaje się jedynie do określenia przybliżonej miąższości drzew wysokich. Dla sosny daje on niezłe wyniki przy wysoko ściach wynoszących około 30 m. Precyzując ścisłej, wzór Denzina jest bezbłędny wówczas, kiedy wysokość kształtu drzewa wynosi 12.73 m. Zaletą wzoru Denzina jest jego prostota.

- Przykład. Pierśmca drze\v4 wynosi 27.7 cm. Obliczyć miązwotć drzewu wzorem ner .• -1 V =0.001 27.7* = 0.7673 m¹

Miąższość drzewa stojącego można rów nież określić sposobami opracowanymi przez Prcsslcra. Sokołowskiego. Strzeleckiego. Kunzcgo, Schiffla i innych Wię kszość z tych sposobów ma już obecnie znaczenie historyczne Ich opis można znaleźć w podręcznikach Gieruszyri.skiego (19491 1959) i Grochow skiego (1973)