Obraz 0 (11)

się, w zależności od wolnego miejsca; cegły na rąb lub na płask, po czym układa się kafle z pełnymi kołnierzami.

Według innych fachowców¹ pionowe spinanie warstw kafli w zupełności wystarcza, aby zapobiec podnoszeniu się kafli.

Sklepienie należy wykonywać z płyt lub cegieł szamotowych grubości 6 cm, opartych w środku pieca na cegłach lub płytach ustawionych na rąb na konstrukcji wewnętrznej' d na zewnętrznych ścianach piieca.

W braku płyt szamotowych można użyć płyt kuchennych układając je na dolnych kołnierzach kafli wieńcowych i wyłożyć cegłami szamotowymi.

Wierach tak wykonanego sklepienia wykłada się kaflami z całymi kołnierzami tak, aby ich górna płaszczyzna leżała na jednym poziomie z wierzchem kafla wieńaawych.

W piecach dużych wystarcza grubość sklepienia 12 cm (wraz z kaflami), w mniejszych przenośnych sklepienie może być cieńsze.

e. Połączenie z kominem. Piec musi być odsunięty od ściany i mieć połączenie z przewodem kominowym. Połączenie to stanowi rura żapiecowa lub kanał z cegieł. Rura ma najazęściej kształt okrągły o średnicy 12-ł-15 cm. Jeżęli rura łączy piec z przewodem kominowym w górze, to może być blaszana lub żeliwna, jeżeli u dołu — to musi mieć obudowę ceramiczną. Obudowa taka jest konieczna ze względu na bezpieczeństwo ogniowe i dla łatwiejszego utizymania czystości.

Rurę obudowujemy cegłami tak, aby uzyskać płaszczyzny. Po wyłożeniu ich kaflami otrzymujemy powierzchnie łatwe do zamiatania, grubość zaś ścian obmurowania zabezpiecza przed zapaleniem się przedmiotów za piecem. Listwę przyścienną po obu stronach rury należy odciąć na długość co najmniej 30 cm.

Bywają wypadki zapalenia się sadzy. Poza tym istnieje karygodny zwyczaj, że sadzę wypala się w przewodach, zamiast ją wymieść i usunąć.

W połączeniach dolnych z przewodem kominowym można zamiast rury obudowanej ceramicznie wykonać kanał z płyt lub cegieł (najlepiej szamotowych). Ściany boczne układa się z cegieł na rąb, dolne i górne z cegieł na płask. Na wierzch kanału nakłada się oblioowanie z dobrze dopasowanych kafli z całymi kołnierzami.

| Jeżeli kanału nie pokrywa się oblicowaniem, to ściany wykonuje się z podwójnej warstwy cegieł, z takim przesunięciem drugiej warstwy, aby spoiny warstwy pierwszej I były pokryte cegłami warstwy drugiej.

Rurę zapiecową przy połączeniu u góry pieca osadza się w piecu i ścianie kominowej na zaprawie zduńskiej, przy czym wolne miejsce dookoła rury wypełnia się starannie przyciętymi kawałkami cegły, aby zaprawy było jak najmniej. Należy nieco sfazować brzegi otworu w wewnętrznej ścianie komina, sama zaś rura powinna być nieco wzniesiona końcem osadzonym w ścianie kominowej (rys. 84).

1 Trzeba uważać, aby koniec rury w ścianie kominowej nie wystawał poza wewnętrzną płaszczyznę ściany. Wystająca rura zawadza przy czyszczeniu komina i zostaje rozbita względnie zgnieciona przez kulę szczotki kominiarskiej, zmniejsza przy tym przekrój komina; gromadzi Rys. 84. Osadzenie rury za-się pa niej sadza, a czasem nawet kawałki JJSSU! cegły.

I. Fundament. Strop (szczególnie drewniany) oraz grunt, o ile piec stoi na podłodze nie podpiwniczonej, nie jest obliczony na dźwiganie ciężaru pieca i może go nie wytrzymać.

Nie wolno także budować pieca na podłodze drewnianej, ponieważ podłoga po zbutwieniu desek ugina się, co może spowodować pęknięcie, a nawet zawalenie się pieca. W tych wypadkach należy przygotować fundament pod piec dostatecznie mocny, wg obliczenia ciężaru pieca.

3. Trzony kuchenne

Trzon kuchenny może być przenośny lub stały.

Trzony kuchenne przenośne w fabrycznym wykonaniu sporządza się najczęściej z blachy z wierzchu emaliowanej.

1

Inż A. Blrszenk — Piece mieszkaniowe i trzony kuchenne — 1953.