P1360850

200 _

wydychasz <- odsyłasz energię z powrotom do najdalszego zakątka pokoju.

StaiS z dala od grupy, dłonie zwróć na zewnątrz. Wyślij cnorgię do kogoś przebywającego w tym samym pokoju. Czy ktoś z obecnych odebrał ton przekaz?

Aktorzy stoją jeden za drugim. Osoba będąca z tyłu koncentruje się na prostym poleceniu (otwórz drzwi, usiądź, uściśnij mi dłoń), a następnie wysyła je do osoby stojącej przed nią, która to polecenie wykonuje.

Stanisławski uczy aktorów udoskonalania komunikacji niewerbalnej, improwizując sytuacje, któro z naturalnych względów rozgrywają się w ciszy.

Improwizacje w ciszy

W bibliotece A chce pozdrowić B, który przypomina słynnego aktora; B nic życzy sobie, by mu przeszkadzano.

^ Między A i B po poważnej kłótni zapadła cisza; A chce się pogodzić, ale nie chce tego głośno powiedzieć.

3 W domu, do którego włamuje się złodziej, przebywa niewidomy.

^ A siedzi na ławce w parku, chcąc spotkać B, ale na ławce usiadł właśnie C i czyta gazetę. A chce, żeby C sobie poszedł.

^ W poczekalni u dentysty,

Na peronie dworca kolejowego.

Aktorzy używają słów dopiero po ugruntowaniu pozuwcrbalnych sposobów porozumiewania się. Stanisławski prosi aktorów o improwizację na temat jakiejś dobrze im znanej sytuacji z użyciem własnych słów.

Improwizacja słowna

Wystawa sztuki. Kilku odwiedzających, jeden sprzedający.

<3 Sklep z tandetą. Kilku klientów, jeden sprzedawcu.

tp A czeku nu B, ale przychodzi C.

# A przychodzi do B, żeby pożyczyć pieniądze. U odmawia.

Dzień pracy; szef, sekretarka, portier.

SZTUKA AKTUKSKA XX ii

GRUPA DRUGA

System proponuje aktorom ro?,^ itc metody procy nad rolą. Niektóre, y nich odwołują się do wyobraźni i w I telekin, jak „poznanie afcktywne"j i „linia działań. Inne kładą nacisk nj aspekt fizyczny: „metoda działoś fi. i zycznyeh" i „analiza aktywna”, Wszy. stkic zakładają, żc rozpoczęcie pr4 musi poprzedzać wnikliwa lektura sztuki. Kiedy fikcyjni studenci Sta. nisławskiego przyznają się, że „czy. ¹ tali” Otella w tramwaju czy autobusie z egzemplarzy, w których brakowało stron, studiując jedynie kwestie własnych ról albo przypominając so- f bie przedstawienia, które kiedyś widzieli, Stanisławski udziela im solidnej reprymendy. „Pierwszemu zaznajomieniu się z rolą trzeba udzielić wiele uwagi, jest to pfierwszy etap ^f twórczości” {Artykuły, fragmenty, rozmowy) Stanisławski buduje metaforę, w której porównuje ten kontakt z pierwszym spotkaniem kochanków, kiedy autor uwodzi aktora. Próby zbliżają ich do siebie jeszcze bardziej, co prowadzi do małżeństwa, f Owocem tego związku jest nowa istota ludzka - postać sceniczna.

Poznanie afektywne (na*

zywane także analizą ko* m

gnity wną)

Przedstawiona tu technika analizy dramatu składa się z dwóch etapów, _¥ Najpierw zespół spotyka się, by podczas prób stolikowych przedyskutować wszystkie elementy sztuki oraz historyczne uwarunkowania przedstawionego w niej świata. (Praca ta F ma charakter intelektualny, a zatem poznawczy.) Potem zaś aktorzy pracują indywidualnie, wyobraźąjąc sobie poszczególne sytuacje z życia % swoich bohaterów, n tym samym wzbudzając w sobie empatię. (Wizualizacja wiąże się z reakcją emocjonalną. * czyli ufektywną.) Tego rodząju fan; tuz jo zawierąją w sobie elementy * j