rośliny I (3)

Widłak goździsty (babimor)

Lycopoaium clnv.itum, A

Jest to widłak podobny do mchu. z płożącym się pędem długości do 1 m, obficie, widlasto rozgałęzionym i gęsto ulistnionym. Liście ma waskolancetowate. zagięte ku górze i zakończone białym włoskiem, w związku z czym tworzą na końcach pędów białe pędzle. Pędy za-rodnikonośne maja dwa cienkie, żółte kłosy.

Widłaki goździste rosną w suchych borach, lasach mieszanych i na wrzosowiskach na ubogich zakwaszonych glebach. W lasach górskich tworzą niekiedy silnie rozgałęziony kobierzec. Sa jednym z częściej spotykanych gatunków widłaków w Polsce. Niestety, od dawna niszczone sa przez ludzi, którzy wykorzystują je w różny sposób. Widłaki sa zbierane jako rośliny dekoracyjne do ozdoby świątecznych stołów, do bukietów itp. Dawniej stosowane były w medycynie jako śr<xlki wymiotne i moczopędne, a ich zarodniki służyły do osuszania sączących się ran. Obecnie widłak goździsty (jak i inne gatunki widłaków) znajduje się pod ścisła ochrona. Dozwolone jest jedynie pozyskiwanie jego kłosów zarodnikowych.

Widłak jałowcowaly

Lycofjoclium nnnotinum, B

Bylina o długiej, przekraczającej nawet 1 m łodydze, / której wyrastają liczne, wielokrotnie rozgałęzione gałązki wysokości 10-30 cm. Jego listki sa ułożone skrętoległe, odstające poziomo, drobno piłkowane, z ostrym zakończeniem. Kłosy zarodnionośne ma proste, żółte, długości ok. 4 c m, umieszczone na wierzchołkach gałązek.

Widłaki jałowcowate występują w rozproszeniu, przede wszystkim w lasach górskich (świerkowych i jodłowych). Preferują gleby kwaśne. Zarodniki dojrzewają od sierpnia do września.

Widłak torfowy

Lycopodium inundalum, C

Niewielkich rozmiarów widłak (do JO cm długości). Jego pęd jest słabo rozgałęziony, na ogół z jedna prosta gałazka. Liście ma lancetowate i odstające. Kłos zarodnionośny niewiele się różni od pozostałych liści. Widłak ten występuje dość rzadko na torfowiskach, mokrych piaskach i nad brzegami wód. zarówno w górach, jak i na nizinach.

-I V

11