Img00143

147

W praktyce obserwuje się duże odstępstwa odporności na korozję różnych metali od kolejności określonej potencjałami elektrochemicznymi. Typowym przykładem może być aluminium o bardzo niskim potencjale elektrochemicznym (patrz tabl. 2.103-1), a jednocześnie małej podatności na korozję w czystej wodzie (rys. 2.105-3). Przyczyną tego jest cienka, ściśle przylegająca do powierzchni metalu tlenkowa warstwa ochronna (A1₂0₃). W suchym otoczeniu w temperaturze pokojowej trudno jest zapobiec jej powstawaniu. Natomiast w wodzie morskiej aluminium koroduje bardzo szybko, ponieważ jony chlorkowe powodują przebicie ochronnej warstewki MĄ. Tak więc wartość potencjałów elektrochemicznych daje tylko ogólną wskazówkę dotyczącą zachowania się materiałów w środowisku korozyjnym.

ubytek metalu mm/rok

0,01 0,1 1,0 10

I_i_i_i_I_i_._I_I

Ti Sn Al Cu    Zn

Rys. 2.105—3. Szybkość korozji niektórych metali w czystej wodzie

2.106. Gdy mamy do czynienia z jedną płytką z jednolitego materiału, z chwilą wystąpienia choćby nieznacznej niejednorodności na jej powierzchni, procesy: anodowy i katodowy rozdzielają się przestrzennie, tworząc lokalne mikroogniwa (rys. 2.106-1). Dwa obszary tego samego metalu z nieznacznie różniącymi się potencjałami normalnymi tworzą przez elektrolit zwarte mikroogniwo elektrochemiczne.

Rys. 2.106-1. Mikroogniwo elektrochemiczne:    Rys. 2.106-2. Korozja elektrolityczna powierz-

A — anoda, K — katoda    chni stopu niejednorodnego dwóch metali: M,

i M₂, występująca na granicy kryształów

Korozja ma ułatwiony rozwój w przypadku stopu niejednorodnego, składającego się z mieszaniny kryształów metali o różnych potencjałach elektrochemicznych. Korozja rozwija się wtedy (rys. 2.106-2) na granicy ziaren kryształów metali składowych.

Na rysunku 2.106-3 pokazano możliwość rozwoju korozji w miejscu styku szyn aluminiowych z miedzianymi w obecności wilgoci.