Untitled 7 (26)

PODSTAWY TEORETYCZNE

Wyciągnięta lewa ręka grzbietem dłoni do góry, głowa położona na ramieniu wyciągniętej ręki, nogi lekko ugięte, mały rozkrok. Rysowanie w powietrzu obszernej ósemki, ucho przyklejone do ramienia. Następnie to samo prawą ręką.	Ćwiczenie to uaktywnia twórcze myślenie, pomaga rozwinąć się pamięci długoterminowej.

Wydaje się niemożliwe, by logicznie myśląca osoba mogła uwierzyć, że dotykanie łokciem kolana rozwija myślenie matematyczne i podnosi umiejętność czytania. Deklaracja zdrowotnych działań ziewania brzmi jak tekst z kabaretu.

Twórcy tej techniki, podobnie jak zwolennicy techniki SI, deklarują, iż proponowane ćwiczenia pozwalają na integrację międzypótkulową w zadaniach intelektualnych (mówienie, czytanie, pisanie, zapamiętywanie). Jednak badania neuroobrazo-wania mózgu, tak intensywnie prowadzone w ostatnich latach, pozwoliły stwierdzić, że w sferze zadań kognitywnych (rozumowych, językowych) proste zadania półkule mózgowe wykonują oddzielnie, natomiast współpracują jedynie przy zadaniach skomplikowanych. Dlatego ćwiczenie izolowanych umiejętności nie przynosi pożądanych efektów, utrwalając brak komunikacji między lewą i prawą korą.

Wyniki prowadzonych badań pokazują równocześnie, że dzieci mające trudności w nauce mają tendencję do częstszego korzystania z jednej półkuli mózgowej. Każda półkula mózgu powinna rozwiązywać zadania w odmienny sposób, zgodnie z własnym programem przetwarzania informacji. Tylko dla zadań mentalnych, wielowymiarowych, polizmysłowych uruchamiane są łącza międzypółkulowe.

Do jatrogennych, czyli szkodliwych, należy także technika zapoznawania dzieci z zapisem ortograficznym poprzez stosowanie obrazków. Sposób uczenia odchodzący „od przezroczystości slowa-znaku [zmierzający - przyp. J.C.] do jego odabstrakcyjnienia” powoduje rosnącą liczbę uczniów piszących z błędami ortograficznymi i stylistycznymi¹⁹⁷. Nie bez powodu A. Skudrzyk pisze o „degradacji języka alfabetycznego na rzecz ikonicznego neojęzyka”¹⁹⁸. Uczenie poprawności zapisu poprzez techniki „obrazkowej ortografii” opiera się na przejściu „od ciągłości kodu analogowego ustrukturowanego na zasadzie kontinuum do kodu cyfrowego, który składa się z oddzielnych jednostek”¹⁹⁹. To powoduje skrócenie zakresu uwagi i uniemożliwia czytanie tekstów ze zrozumieniem.

197.    A. Skudrzyk, Czy zmierzch kultury pisma? O synestezji i analfabetyzmie funkcjonalnym, Katowice 2005, s. 117.

198.    Tamże, s. 109.

199 . Tamże, s. 109.

125