MC064

Niemiecki wodnosamolot rozpoznawczy

ARADO Ar-196 A-3

Opracowanie modelu: Bohdan Wasiak Projekt okładki: Zenon Pecko

Rozpiętość:

Długość:

Masa w locie:

Prędkość maksymalna: Prędkość wznoszenia: Pułap praktyczny: Zasięg:

Napęd:

12,4 m 11,0 m 3730 kg 310 km/h 300 m/min.

7000 m 1000 km

9 - cylindrowy silnik BMW 132 Ko mocy 960 KM (710 kW)

2 x działko kal.20 mm,

1 x km kal. 7,98 mm,

1    (lub 2 sprzężone) km obserwat. kal. 7,92 mm

2    x bomba po 50 kg

Model kartonowy samolotu Ar-196 A-3 opracowano w skali 1:33.

Samolot Arado Ar-196 opracowany został specjalnie dla potrzeb ciężkich jednostek niemieckiej Kriegsmarine (marynarki wojennej), jako następca przestarzałych katapultowych dwupłatów He-60. Przeznaczony był głównie do dalekiego rozpoznania akwenu wokół macierzystego okrętu, oraz wykrywania i śledzenia ruchu konwojów - mógł operować w promieniu do 400 km. Start odbywał się z pokładowej katapulty, wodowanie natomiast obok okrętu, skąd podnoszony był dźwigiem i ustawiany ponownie na katapulcie.

Przezbrajanie jednostek floty zakończono wiosną 1939 roku. Arado 196 znalazł również zastosowanie w bazach morskich na terenach zajętych przez Niemców, głównie w Zatoce Biskajskiej i na Morzu Śródziemnym. Ciekawostką jest, że konstruktorzy wyposażyli samolot w silne uzbrojenie, a nigdy nie był użyty do zwalczania łodzi podwodnych ani do ataków na statki konwojów, czy jednostek żeglugi przybrzeżnej. Pewne ilości samolotów Ar-196 przekazano siłom powietrznym Rumunii i Bułgarii, które współpracowały z Niemcami. Operowały one w rejonie Morza Czarnego.

Ar-196    A-3 był całkowicie metalowym,

pływakowym, dwuosobowym dolnopłatem. Drugi członek załogi spełniał rolę obserwatora, radiotelegrafisty i Strzelca. Tylna część kadłuba oraz stery i lotki pokryte były płótnem. Samolot miał dobre właściwości lotne i cieszył się sympatią latających na nim pilotów. Ogółem w Niemczech, we Francji i w Holandii wyprodukowano 493 samoloty. Dane taktyczno-techniczne:

Uzbrojenie:

UWAGI OGÓLNE

Model należy do średnio trudnych. Można go nieco uprościć rezygnując z przeszklenia i wnętrza kabiny. Z materiałów dodatkowych potrzebne będą: tektura o grubości ok. 1 mm, kilka spinaczy biurowych i astralon na szybki. Ideałem dla poprawnego wykonania stelażu pływaków byłoby zdobycie pręcików bambusa, np. ze starej maty.

Ponadto potrzebne będą narzędzia: nożyczki, linijka, żyletka lub nożyk modelarski i dwa gatunki klejów: BUTAPREN, HERMOL + ew. dodatkowo WIKOL. OPIS BUDOWY

Wszystkie elementy z arkuszy miękkich (V i VI) oraz te z podkreślonym numerem naklejamy na tekturę. Model najlepiej budować w kolejności numeracji części w oparciu o rysunki montażowe. Opis budowy ograniczono do dodatkowych uwag i wyjaśnień. Statecznik poziomy wykonany jest z jednej części, konieczne jest nacięcie wzdłuż oznaczonej linii na jego dolnej płaszczyźnie. W końcówki statecznika wklejamy łukowate wzmocnienia cz. 34, przez co statecznik będzie bardziej stabilny i symetryczny. Dotyczy to w równej mierze skrzydeł, których budowa i osadzenie w kadłubie musi być sztywne i dostatecznie mocne, aby mogły utrzymać pływaki. Szczeliny na dźwigar skrzydeł cz. 38a w żebrach przykadłubowych wycinamy żyletką dopiero po sklejeniu każdego z nich.

Wykonanie pływaków obrazują rysunki. Najważniejszą czynnością przy osadzaniu pływaków jest zamocowanie przednich goleni cz. 52L i P. Zalecam wykonanie przymiaru-szablonu kątowego o rozwarciu 70° wg rys. na ark.V, co umożliwi równoległe ustawienie pływaków i zachowanie właściwego pomiędzy nimi odstępu. Pręty wzmacniające golenie (wz.I) należy mocno przykleić do wewnętrznej powierzchni wręgi 2, wykorzystując do tego wycięty przed wiatrochronem otwór, przez który wprowadzamy patyczek z klejem. Pręty rozpierające wykonujemy z bambusa lub drutu wg wz.II z ark.VI i montujemy wg rysunków.

Gotowy model należy wyretuszować. Po solidnym zaimpregnowaniu lakierem bezbarwnym i odpowiednim obciążeniu dziobu pływaka model może pływać.

ISBN 83-86435-18-6 WYDANIE 1 Skład komputerowy tekstu i łamanie: J.Oleś