NoB1

44 NAUKA O BOGU

gniew. To nie Bóg potrzebuje zadośćuczynienia; zadośćuczynienie jest tym, czego potrzebują ludzie, aby powrócić do wspólnoty z Bogiem. Przemienia ono nie Boga, lecz nas. Ale Bóg musi nam go udzielić.

To właśnie dokonuje się w zesłaniu Jezusa. Jego celem jest włączenie ludzi w relację Bóg-Chrystus. Chrystus żyje tą relacją do ostatniego tchnienia i właśnie przez to przybliża nam Ojca, a nas Ojcu. W ten sposób krzyż w swoim najgłębszym wymiarze jest wydarzeniem trynitamym i dlatego najgłębszym objawieniem Boga. W chwili najgłębszego poniżenia zaczyna się wywyższenie Syna jako Syna Bożego.

2.4.5 Aspekt Janowy

Relację Bóg-Chrystus ukazuje najwyraźniej czwarta, „najbardziej teologiczna" Ewangelia. Gdy Jezus mówi o sobie, że jest „prawdą i żydem", mówi tak dlatego, że jest „drogą" do Ojca (J 14,6). Jest nią dlatego, że Ojciec, który ma żyde w sobie, „również dał Synowi mieć życie w sobie samym" (J 5,26). Jest to wydarzenie włączone w preegzystencję Syna (J 1,1 n.), które objawia się w pełni we Wcielonym (J 1,14). Jezus z Nazaretu ze swej strony żyje całkowicie teocentrycznie: „Wyszedłem od Ojca i przyszedłem na świat; znowu opuszczam świat i idę do Ojca” (J 16,28). Między tymi dwoma momentami zawarte jest bezwzględne wypełnienie woli Ojca, które dla Syna jest pokarmem (J 4,34; por. również 5,30; 6,38; 7,18; 8,29; 9,31; 12,49 n.; 15,10).

Podobnie jak u Pawła odpowiadają sobie również u Jana samoofiarowanie się Syna i ofiarowanie światu Syna przez Ojca (J 10,17 n.). Ewangelista ukazuje relację Obu przez motyw otoczenia chwałą. Jezus otacza Boga chwałą, tym samym i On zostaje otoczony chwałą, a w Nim i przez Niego również wierzący dostępują wspólnoty z Bogiem, a więc zbawienia. To właśnie jest

i tli»« /.cnie Ojca chwalą¹⁵. Autor czwartej Ewangelii nie tylko I mi łaje tę myśl jako refleksję, ale poprzez narrację sprawia, że ■M jo się ona wyraźna i zrozumiała. W szczególny sposób jest to ii toczne w rozmowie Jezusa z Martą (J 11,21-27). Chodzi • potne wiary szukanie w życiu po omacku spotkania z Jezusem, i Kiąga ono swój cel, gdy Jezus odsłania się przed kobietą jako /iiuiitwychwstanie i życie dla wszystkich wierzących.

2.5    „Duch Święty"

W poprzednich rozdziałach było już widoczne, że relacja i )|oiec-Syn zmusza nas do mówienia o Duchu Świętym. Tym-' /.asem jasne przedstawienie stosunku do Niego okazało się illa zachodniego sposobu myślenia i odczuwania niezwykle iitidne. Podczas kiedy niewidzialny Ojciec staje się widzialny poprzez Syna, który stał się człowiekiem (J 14,9), Duch jako i Koba pozostaje abstrakcją.

Autorzy Nowego Testamentu przekonali się jednak do-wiadczalnie, że istnieje również „trzecia Osoba", a doświad-' /<'nie to było podobnie wyraźne, jak w przypadku pozostałych ilwóch Osób. I znów najwyraźniej świadczy o tym Jan w mowach pożegnalnych (J 14,17.26; 15,26; 16,4-15) oraz w pierw-./.ym Liście (1 J 3,24; 4,2.6; 5,6). Chodzi przy tym o jądro naszej wiary, która w naszej świadomości przyjmuje rozpoznawalną postać. Tradycja chrześcijańska przedstawiła spo-lób, w jaki jesteśmy związani z Ojcem i Synem, poprzez Ducha ■więtego. Jest On zarazem ośrodkiem tej relacji, jak ukazują to przytoczone cytaty¹⁶.

¹⁵    Teologię tę znajdujemy przede wszystkim w modlitwie arcykaplańskiej l. /.usa (J 17), poza tym w tekstach takich, jak: J 1,14; 7,39; 11,4; 12,16.23.28.41;

I 1,31; 14,13; 15,8; 16,14.

¹⁶    Por. również Rz 5,8; 2 Kor 3; Ga 4,6.

imilllllUUMIMMMMBM