Obraz06 (4)

nacierała 8 AGw, która pod koniec dnia wyszła na rubież: Zofibór (10 km na południe od Łukowa), Okrzeja, Rososz, Rycice¹⁵.

W tym samym czasie przejmujące nowe obowiązki dowództwo niemieckiej 9 A wszczęło kroki w celu rozpoznania sytuacji w otrzymanym pasie obrony. Obsadzające go związki taktyczne — DSpad-Panc „Hermann Góring" i 73 DP — wysłały 26 lipca oddziały przednie w kierunku Wilgi, Garwolina

1    Latowicza, które to miejscowości zamierzano utrzymać. Nie udało się jednak zrealizować tego zamiaru, gdyż Wilga i Garwolin już wieczorem 27 lipca były w rękach radzieckich czołgistów, którzy także przerwali się między tymi miejscowościami a Latowiczem i wyszli w rejon Parysowa. W związku z tym gen. Vormann rozkazał DSpad-Panc „Hermann Góring" i 73 DP działać aktywnie, by „zatrzymać przeciwnika możliwie daleko na południowy wschód od Warszawy*' ^,6.

Natarcie 2 APanc przykuwało coraz większą uwagę strony niemieckiej. Dowództwo Grupy Armii „Środek" odczytało je jako początek uderzenia na Warszawę lub też, poprzez zwrot bardziej na północ, jako działania mające na celu okrążenie 2 Armii^,7.

A tymczasem 2 APanc odrzuciła 28 lipca siły 9 A na rubież: Ostrowiec (na południc od Otwocka), Kołbiel, Siennica, Cegłów, szosa Mińsk Mazowiecki--Kałuszyn w rejonie Jędrzejowa. Próba obrony lej rubieży przez wojska 9 Armii także nie miała powodzenia, gdyż została w dwóch miejscach przerwana: na kierunku Pogorzeli oraz Mińska Mazowieckiego.

Niemcy, by zahamować natarcie wojsk radzieckich, rzucili do akcji lotnictwo 6 Fioły Powietrznej. Działało ono z zawczasu przygotowanych węzłów lotniskowych, co pozwoliło mu na osiągnięcie lokalnej przewagi w powietrzu. Między innymi 1 DLot startująca z węzła warszawskiego, wykonała tego dnia przeciwko

2    APanc 346 lotów bojowych i jak meldowano, zniszczyła 7 radzieckich czołgów i 5 uszkodziła. Uderzenia Luftwaffe były częścią wspomnianych już szerszych akcji, skierowanych także przeciwko operującej w rejonie Siedlec grupie szybkiej gen. Kriukowa, oraz zmierzających do wsparcia walk garnizonu brzeskiego¹⁸. Uaktywnienie niemieckiego lotnictwa było znaczne, co wyraźnie odnotowuje radziecka historiografia ^,0.

W wyniku stoczonych w tym dniu walk wojska 9 Armii zostały odrzucone na wysokość 2 Armii. W ten sposób obie strony nawiązały łączność taktyczną ze swoimi siłami działającymi w rejonie Kałuszyna.

W toku przedstawionych walk czołgiści radzieccy wzięli do niewoli dowódcę 73 DP. gen. por. dr. Fritza Franka, który tymczasowo pełnił funkcję dowódcy wszystkich sił wprowadzonych przez 9 A do obrony kierunku warszawskiego.

¹⁵ Rozgrom niemieck o-Jaszystsk ich wojsk. s. 298; GwarJiejskaja tankówa ja. Moskwa 1963. s. 129.

'• Meldunki 9 Armii z 26 i 27 lipca 1944 r.. MiD W1H. t 312, roi. 343, kl. 7917071, 7917074. ¹⁷ Meldunek Grupy Xrmii ..Środek*’ z 27 lipca 1944 r., t. 312, roi. 247, kl. 7802658 - 7802664. '• Meldunek Grupy Armii ..Środek” z 28 lipca 1944 r.. MiD WIH, t. 312, roi. 247, kl. 7802692-7802698.

29