OMiUP t1 Gorski3

Rys.2.37. Pompa łopatkowa:

a - przekrój pompy, b - schemat zasady działania, 1- kadłub, 2 - blok wirujący, 3 - łopatki, 4 - sprężyna.

kową, w większości jednak rozwiązań konstrukcyjnych liczba łopatek jest znacznie większa i wynosi od 6 do 12 dla pomp dwustronnego działania (por. rys.2.38).

Wraz z obrotem bloku 2 zgodnie z ruchem wskazówek zegara łopatka lewa 3 wysuwa się z kanału, ślizgając się po wewnętrznej powierzchni kadłuba 1. Jednocześnie prawa łopatka wsuwa się w głąb kanału. Od momentu, gdy lewa łopatka znajdzie się w punkcie A (rys.2.37b) przestrzeń ssawna poza łopatką zacznie się zwiększać i ciecz będzie napływać z króćca ssawnego do objętości zawartej między blokiem i kadłubem z jednej strony, a łopatką i miejscem styku bloku z kadłubem z drugiej. Jednocześnie tłoczna część lewej łopatki będzie wytłaczała uprzednio zasysaną ciecz z przestrzeni ABCDEF do króćca tłocznego.

Przestrzeń ssawną od tłocznej w pompie łopatkowej oddziela się dzięki stykowi:

—    zewnętrznej krawędzi łopatki z wewnętrzną powierzchnią kadłuba pompy,

—    zewnętrznej powierzchni wirującego bloku z wewnętrzną powierzchnią kadłuba pompy (dolna część pompy),

—    bocznych krawędzi łopatek z bocznymi wewnętrznymi ściankami kadłuba pompy.

Wydajność teoretyczna pompy łopatkowej, przedstawionej na rysunku 2.37 można wyznaczyć za pomocą wzoru:

Q_th = 2 • F_g • b • n [m³/min]    (2.51)

gdzie:

b — szerokość wnętrza kadłuba pompy (szerokość łopatki) [m],

n — prędkość obrotowa bloku pompy lobr/min],

F_fi— powierzchnia boczna komory wypełniane przez przetłaczaną ciecz (zakreskowane pole ABCDEF na rys.2.37b) [m²].

73