OMiUP t2 Gorski9

zasilającej do temperatury wrzenia, druga zaś do zmiany wody na parę w stałej temperaturze.

Wówczas:

Dj(ij —ij ) - W ‘ ^cw ' (h ^— ^o) ⁺    ~ h )    (5-29)

gdzie:

W — ilość wody zasilającej [kg/s],

Cyy —ciepło właściwe wody zasilającej [kj/kg K],

t₀ — temperatura wody zasilającej u wlotu do wyparownika [ °C],

f₂ — temperatura nasycenia pary wtórnej [ °C],

t'₂ —entalpia skroplin pary wtórnej [kj/kg],

V2 —entalpia solanki [kj/kgj.

Wydajność wyparownika określa się wzorem:

D_w -

h ~ Ir

[kg/s]

(5.30)

gdzie:

k — współczynnik przenikania ciepła [kW/m²K],

F — powierzchnia wymiany ciepła [m²],

A/„,— średnia logarytmiczna różnica temperatur [ °C].

=

(tj - t₂) - (tj - t₀)

In.

ti~t₂

(5.31)

gdzie:

ti — temperatura pary grzewczej [ °C], t₂ — temperatura nasycenia pary wtórnej [ °C], t'i — temperatura skroplin pary grzewczej [ °C], t₀ — temperatura wody zasilającej wyparownik [ °C].

W wyparownikach ogrzewanych wodą słodką, np. z obiegu chłodzenia silnika fj — oznacza temperaturę czynnika grzewczego u wlotu do wyparownika, a t'i — temperaturę czynnika grzewczego u wylotu z wyparownika.

Straty cieplne wyparownika podczas jego pracy składają się z ciepła traconego z powodu jego przenikania przez kadłub wyparownika (lub podgrzewacza i komory ekspansyjnej w instalacji typu ekspansyjnego) i wreszcie ciepła traconego wraz z usuwaną solanką podgrzaną do temperatury wrzenia, odpowiadającej panującemu w wyparowniku ciśnieniu.

A zatem:

Qstr ~ Qlstr + Q2str ⁺ Q3str [kW]    (5.32)

1