P1520645

w części krążenia żylnego — przy ujściu żyi czczych do prawego przedsionka. Wzrost ciśnienia w naczyniach tętniczych, powodujący zwiększenie różnicy pomiędzy ciśnieniem skurczowym i rozkurczowym, pobudza presoreceptory i baroreceptory łuku aorty i zatoki szyjnej powodując w efekcie zwolnienie akęji serca i spadek ciśnienia. Odruchy te nazywamy depresyjnymi. Wzrost ciśnienia w układzie żylnym powoduje skutki odwrotne, tj. przyspieszenie czynności serca i wzrost ciśnienia. Odruch ten nazywamy presyjnym. Pobudzający wpływ na pracę serca wywierają niektóre metabolity, z których najistotniejszym jest dwutlenek węgla. Jego prężność w tkankach istotnie wzrasta w czasie wzmożonego wysiłku. Również jony wapnia zwiększają siłę skurczów serca aż do zatrzymania akcji w fazie skurczu. Odwrotnie działają jony potasu. Jednakże przy braku obu jonów — wapnia i potasu, serce przestaje pracować. Jony te są więc współregulatorami pracy serca.

4.2.6. Krążenie wieńcowe

Serce, będące narządem motorycznym dla krążącej krwi, musi mieć własny, dobrze rozbudowany i dostarczający niezbędne ilości tlenu i składników odżywczych, układ krążenia. Układ własny krążenia serca nosi nazwę wieńcowego (rys. 4.10). Tuż za zastawkami półksiężycowatymi, bezpośrednio od aorty, odchodzą dwie tętnice wieńcowe: prawa i lewa. Tętnica prawa

Łuk aorty

Żyła

czcza przednia

Tętnica

wieńcowa lewa Żyła

wieńcowa lewa Zatoka wieńcowa

Żyła

wieńcowa prawa

Tętnica

wieńcowa prawa

Żyła

średnia serca

Rys. 4.10. Schemat krążenia wieńcowego