rozdział 2 (21)

Rys.2.3. Funkcja oszczędności.

Żrńdlo: Pod red. Milewski II. Podstawy ekonomii. o/> cit.. s. 3611

W wykresie funkcji oszczędności posłużono się linią", lak jak we wcześniejszych wykresach warunkujących zaznaczenie poziomu równowagi. Oś pionowa oznacza poziom oszczędności, a oś pozioma wysokość dochodu narodowego. Linią pogrubioną przedstawiono funkcję oszczędności. Podobnie jak w przypadku funkcji konsumpcji, liniowy charakter funkcji oszczędności zakłada, że zmiany dochodu narodowego o daną jednostkę (czyli o 10 zl) powodują jednostkową zmianę poziomu oszczędności (w tym przypadku 2 zl). Założenie autonomicznych wydatków konsumpcyjnych, z punktu widzenia funkcji oszczędności zakłada przyjęcie oszczędności autonomicznych, niezależnych od zmian w dochodach. W odniesieniu do konsumpcji, wielkość oszczędności będzie stanowiła odwrotność konsumpcji, co przyjmie postać S = - C , a dla oszczędności autonomicznych S_a = - C_a. Na rysunku oszczędności autonomiczne wynoszą - 10 zł. Wymiar ujemny tych oszczędności jednocześnie wskazuje na zobowiązanie w takiej wysokości. Prosta ilustrująca funkcję oszczędności leży poniżej linii 45°, co oznacza, że dla każdego poziomu dochodu narodowego oszczędności są od niego

niższe. Przebieg funkcji oszczędności rozpoczyna się od poziomu wielkości autonomicznych.

Ponieważ jest to funkcja rosnąca, przyrost dochodu będzie powodował przyrost oszczędności. Ten przyrost możemy zauważyć w formie niewielkiego trójkąta, którego podstawę stanowi funkcja oszczędności, a poziomy bok oznacza jednostkę dochodu o wysokości 10 zl. Bok pionowy o wysokości 2 zl. wskazuje na jednostkowy wymiar oszczędności. Przyjęto, że z każdej zarobionej jednostki dochodu równej 10 zl., czynione są oszczędności w wysokości 2 zł. Oszczędzając dwa złote dziennie, każdy dzień przyniesie niższą stawkę zobowiązania, a całość długu zostanie spłaconą po pięciu dniach.

N

Nachylenie funkcji oszczędności zależy od krańcowej skłonności do oszczędzania, czyli stosunku przyrostu zmiennej położonej na osi pionowej (AS), do odpowiadającego mu przyrostu zmiennej położonej na osi poziomej (AY). Wysoki poziom skłonności do oszczędzania będzie rysował wychylony bardziej pionowo przebieg funkcji, natomiast niższych wartości będą ją poziomować.

Analizując funkcję oszczędności, do tej pory mówiliśmy o określonym przyroście wartości. Jednakże jeżeli krańcowa skłonność do oszczędzania będzie odpowiadała konkretnemu punktowi na funkcji oszczędzania, wówczas posłużyć się następującym zapisem:

A;„ = <IS / cl Y

Natomiast algebraicznie funkcja oszczędności będzie określona wzorem:

S = Sa + k_s„ ■ Y

gd/.ic: S - oszczędności ogółem. Sa - oszczędności autonomiczne

k_M, - krańcowa skłonność do oszczędności, Y - wielkość dochodu Podstawiając do tego wzoru konkretne dane funkcja oszczędności przyjmie wielkość:

S = 2 + 0.2 Y

Wiedząc, że oszczędności stanowią odwrotność konsumpcji S = - C, równanie funkcji oszczędności możemy zapisać w zmienionej formie:

S = - C + (I ~ A,J • )'

57