skanowanie0003 (86)

Wytrzymałość idealnego kompozytu (dk),-w którym odkształcenie zniszczenia jest takie samo jak odkształcenie zniemczenia (zerwania) włókien jak i osnowy (e_k=e_w=e₀) można zgodnie z prawem mieszanin zapisać jako (Rys.2a):

Rys.2 Krzywa naprężenie-odkształcenie dla kompozytu o włóknach ciągłych: a) gdy

ek=&»=eo, b)£w>Eo w porównaniu do krzywych dla włókien i osnowy. Maksimum na krzywej oznacza pękanie włókien [1]

Jednak w praktyce często mamy do czynienia z kompozytów o dągiiwej osnowie (np.źywica) wzmacnianej kruchymi włóknami (np. szklanymi), dla których ew >£» (Rys.2b). W takim przypadku zależność naprężenie-odkształcenie jest liniowa o nachyleniu E_Ui aż do chwili kiedy osnowa zaczyna pękać przy -naprężeniu a-<r niższym od jej wytrzymałość o₀. Od tego momentu większość dodatkowego^ obciążenia przenoszą włókna, które w dalszym ciągu rozciągają się sprężyście aż do ich pęknięcia (przy s*), po czym naprężenie maieje do granicy plastyczności osnowy. Kompozyt ulega całkowitemu zniszczeniu, gdy pęka osnowa (przy o₀).

W zastosowaniu konstrukcyjnym znaczenie ma maksymalna wartość naprężenia. W powyższym przypadku jest to naprężenie przy którym-włókna pękają,, a osnowa zaczyna płynąć. W tym momencie w osnowie występuje naprężenie (o’₀) które jest niższe od-jej wytrzymałości (cr_m).

Oznaczając przez o'₀ naprężenie w osnowie, przy którym zachodzi zniszczenie włókien, można prawo mieszanin przedstawić w postaci:

SwV_w+    (4)

4