skanowanie0105

PEŁNAM SMUTKU

0    zmierzchu, gdy wczesny księżyc zimowy wgląda do

pustej komnaty — i u stóp moich, na ziemi, otwiera drzwi blade, jakby do lochów tajemnych, gdy w głuchej, mrocznej komnacie pachną zwiędłych kwiatów szare pąki — i za oknem, w mroźnym tchu wichury, drzewa śnieg strącają z drżących ramion,

gdy nikt nie puka do zapomnianych drzwi, gdy tylko

śpiew zza ściany ze mną płacze--

Pyta śpiew zza ściany, rozpłakany, pyta śpiew żałosny ze mną — czemu?

Czemu nie ma dziś, co było wczora? Czemu płynie, płynie z życiem moim czas? CwA v\'-( '    j-fo?

Czemu rzucić się nie mogę wpław w fale czasu, w niewstrzymane fale,

1    popłynąć w górę prądu — tam, gdzie się został trup

zabitej duszy —

MĄDROŚĆ

Kochaj i szalej, duchu młody, — daj się swemu sercu pożerać. ~    '    “    ~~

Moc wielka w szaleństwie jest i w kochaniu. I rozkosz.

Ból wielki w szaleństwie jest i w kochaniu. A w bólu tym rozkosz i moc.

Noś jarzmo miłości pokornej, chodź we włosiennicy cierpienia. Noś ją na sobie we dnie i w nocy.

Aż krwią się zbroczy twe ciało, aż padniesz na ziemię słaby i bliski śmierci.

Otworzy się niebo konającemu, zjawi się słabemu Pan w potędze swojej.

I rzecze Pan: iżeś kochał i cierpiał — wezmę cię do chwały swojej i nazwę synem. Jako ja, potężny będziesz, a światy klękną przed tobą.

I wstaniesz potężny z niemocy swojej. Wstaniesz nieśmiertelny z łez swego konania.

Wywyższon ponad wszystko, kto kochał i cierpiał najwięcej, a nie liczył się z sercem swoim i stratami.

Potężny po wszystkie dni swoje, kogo łamały miłość i cierpienie — kto konał z bólu, a nie odpędził śmierci.

211