Skanowanie 10 04 27 41 (34)

funkcjonuje w języku polskim jako pojedynczy taksom (i w związku z tym jest automatycznie przysvolyv\^rana bez odwoływania sio, za każdym razem, do leżącego u jej podstaw procesu derywacyjnego) i ponieważ pojęcie „czegoś małego” odnosi się bezpośrednio do pojęcia „domu”. Innymi słowy, ciąg fonologiczny domek symbolizuje pojęcie „małego domu”. Właśnie ze względu na tę semantyczną integrację nie da się mówić o podziale na dwa autonomiczne składniki: pojęcie „domek" to coś więcej niż zwykła suma pojęć „coś małego” i „dom” — jest to nowo pojęcie, któro pozwała określić na przykład rząd wielkości (por. „mały dom’ i „mały pies"), liczbę i wzajemny układ elementów składowych (np. mieszkań, okien etc.) iłp. Jednym słowem, to nowe pojęcie przywołuje również takie elementy znaczenia, których brak obu pojęciom cząstkowym.

W odróżnieniu od obu jednostek składowych, domek jest. jednostką złożoną, czyli konstrukcją. Analogicznie utworzyć ąiożna takie jednostki jak piesek, trzonek, snopek it.fi Wszystkie one są szczegółowymi realizacjami odpowiedniej jednostki schematycznej, która funkcjonuje w języku. Ze względu na jej schematyczny charakter nie. nie tła się jej przypisać określonej formy fono-logicznej, natomiast można ją przedstawić jako schemat konstrukcyjny RZECZOWNIK RODŹ. M$SIC + MORF KM -eh. Na jeszcze wyższym poziomie schematyzacji byłaby to jednostka o kształcie RZECZOWNIK + PRZYROSTEK' DEM1-NUTYWNY. Taka złożona schematyczna jednostka ujmuje określoną prawidłowość gramatyczną, a więc w gruncie rzeczy jest tym, co określa się mianem „reguły”. Jest to w dalszym ciągu jednostka symboliczna, choć nie symbolizuje już określonych szczegółowych treści.

Symbolizacja — podstawowy proces językowy — uwidacznia się na wszystkich poziomach języka. Pojedyncze lekscmy mają charakter symboliczny w tym samym stopniu. co usankcjonowane konwencją językową struktury

IG

morfologiczne i syntaktyczne. Leksykon, morfologia i składnia, tradycyjnie uznawane za odrębne komponenty języka, tworzą po prostu continuum jednostek językowych o różnym stopniu złożoności i schematyczności.

2.2. CO TO JEST ZNACZENI 13?

Znaczenia wyrażeń języka naturalnego ani nie da się ustalić w kategoriach prawdy i fałszu, ani też ująć w ramach żadnego formalnego opisu. Znaczenie ma bowiem z natury charakter subiektywny, ponie-_ waż stanów; Odbicie sposobu patrzenia człowieka na otaczający go świat.'Struktury gramatyczne nie sa bowiem niczym innym, jak usankcjonowanymi przez konwencję (i wobec tego zobiektywizowanymi) sposobami wyrażania kanonicznych obrazów: są to językowe obrazy świata widzianego oczyma „konwencjonalnego” obserwatora. Weźmy kolejny prosty przykład. W języku angielskim przyjęto konwencję, w myśl której ogromną liczbę igieł pochodzących z drzew iglastych widzi się właśnie w ten sposób: jako mnogość identycznych przedmiotów. Wobec tego na ich określenie używa się struktury symbolicznej pinc-n&edlcs (dosl. „igły sosnowe"), w której złożeniu morlemów leksykalnych symbolizujących kształt tych przedmiotów (necdles) i ich pochodzenie (pine) towarzyszy gramatyczny morfem liczby mnogiej (-«). W’ języku polskim natomiast temu samemu pojęciu odpowiada konwencjonalny sposób widzenia owego zbioru przedmiotów jako homogenicznej masy złożonej z elementów. które „konwencjonalny obserwator” uznał za zbyt drobne lub zbyt mało znaczące, aby zasługiwały na formalne wyrażenie ich indywidualności. Konwencjonalnym sposobem wyrażania tego pojęcia jest zatem w języku polskim rzeczownik zbiorowy igliwie. Dodanie

17