skanuj0003

10 Wstęp

przekonały mnie nie tylko o tym, że poświęca mu się coraz więcej uwagi, ale i o tym, że na ten temat napisano już tak wiele, że nie sposób ująć i przedstawić całokształtu informacji z tego zakresu.

Stworzenie na bazie tak licznych i różnorodnych informacji względnie klarownego opracowania wymaga, jak wiadomo, dwóch podstawowych zabiegów. Po pierwsze uściślenia i wyselekcjonowania możliwie jednorodnej problematyki pracy, a po drugie wybrania głównego problemu, wokół którego grupować się będą określone interpretacje omawianych zjawisk.

Jeśli chodzi o problem pierwszy, to jako przedmiot rozważań w obecnej pracy wybrałem następujące rodzaje przestępstw seksualnych: seksualne wykorzystywanie dzieci, gwałty oraz ich najbardziej wynaturzoną postać - zabójstwa ha tle lubieżnym. Nie jest to pełna lista przestępstw seksualnych, jednak obierając powyższy zakres problematyki, nie uczyniłem tego całkowicie arbitralnie, oparłem się bowiem na godnym uwagi podziale dewiacji seksualnych zaproponowanym przez Williama H. Reida (1997). Za podstawę podziału przyjmuje on aktywne wtargnięcie w czyjąś prywatność, czyli intruzywność^Rozróżnia więc dewiacje seksualne nie-intruzywne (do których zalicza fetyszyzm) oraz intruzywne, które z kolei dzieli według drugiej member divisionis, czyli według stopnia naruszenia nietykalności cielesnej i wyróżnia tu dwie inne postacie wynaturzonych skłonności seksualnych, a mianowicie: bez naruszenia nietykalności cielesnej (nonviolmt), zaliczając do nich ekshibicjonizm i voyeuryzm (pod? glądactwo) oraz naruszające nietykalność cielesną (violent) i do tej grupy zalicza Reid wszelkie formy molestowania dzieci i dorosłych z morderstwami na tle seksualnym włącznie.

Tak więc książka ta dotyczy zasadniczo intruzywnych, czyli naruszających nietykalność osobistą przestępstw seksualnych. Pominięte w niej~ zostały przestępstwa nieintruzywne oraz intruzywne, ale nienaruszające nietykalności cielesnej ofiary jako nie tak groźne jak te, które zostaną tu omówione. Podobnej do zaproponowanej przeze mnie selekcji najważniejszych zagadnień dokonuje wielu innych autorów poświęcających swe prace przestępstwom seksualnym.

W obecnej wersji mojej książki, w odróżnieniu od niektórych prac obcojęzycznych poświęconych przestępstwom natury seksualnej, pominąłem przestępstwa nie skierowane bezpośrednio przeciwko ludziom, jak np. najczęściej omawiana piromania. Zależy mi przede wszystkim, aby udostępnić polskiemu Czytelnikowi szereg informacji na temat tych przestępstw seksualnych, które są skierowane bezpośrednio przeciwko osobie ludzkiej. Skoncentrowałem się też głównie na sprawcach płci męskiej, jak bowiem powszechnie wiadomo, to głównie mężczyźni popełniają tego typu przestępstwa. Podobne przestępstwa są popełniane przez kobiety nie tylko o wiele rzadziej, ale mają nieco inną specyfikę i w wielu przypadkach różnią się uwarunkowaniami psychologicznymi.

Jeśli zaś chodzi o drugą podstawową kwestię przy opracowywaniu obecnej książki, to jest nią przesłanka, że wszelkie formy przestępczych •klonności seksualnych wypływają z agresji, która stanowi - jakby to określił Antoni Kępiński - „cechę osiową” owych przestępczych i patologicznych zarazem skłonności seksualnych. Warto przypomnieć, że llttlieje wiele poglądów mówiących o tym, że agresja i wypływająca z niej brutalność stanowią pierwotne i bardzo głęboko tkwiące czynniki realizacji popędu seksualnego, szczególnie w męskim, a dokładniej mówiąc na niczym, wydaniu. W miarę osiągania przez człowieka coraz wyższych form wrażliwości jako efektu stale postępującego wzrostu kultury duchowej, kontakty seksualne nasycone zostały całą gamą czułości, delikatności I uległości. Nie dotyczy to jednak w tym samym stopniu reakcji dewiacyjnych, których specyfika zdaje się właśnie polegać na tym, że zachowały one swą pierwotną, czyli agresywną postać.

Także w przypadku wypaczonych i kryminalnych form zaspokojenia seksualnego mamy do czynienia z dużą rozpiętością uzewnętrzniania agresywnych impulsów - od brutalnych gwałtów, a nawet mordów na tle lubieżnym, po pełne przebiegłości i „wyczucia” psychiki ofiary manewry •losowane przez osobników uwodzących dzieci i osoby nieletnie. Jednak - jak podkreślają wszyscy klinicyści, niezależnie od przyjętej orientacji leoretycznej - najbardziej nawet „łagodny” i „dobrotliwy” pedofil, metodycznie zmierzający do wzbudzenia zaufania dziecka i uśpienia czujności jego opiekunów, działa z pobudek agresywnych, powoduje nim bowiem utajona najczęściej chęć odwetu, „zbrukania niewinności”, a mówiąc mniej obrazowo, dążenie do instrumentalnego potraktowania niedojrzałej psychoseksualnie osoby, do jej bezdusznego wykorzystania i ewidentnego skrzywdzenia!

Na dalszych stronach tezę tę postaram sie uzasadnić obserwacjami klinicystów, obecnie zaś odwołam się - podobnie jak czynił to Zygmunt Freud - do „subtelnej wyobraźni pisarzy”. Otóż w jednym z literackich obrazów typowej sylwetki psychicznej pedofila, przedstawionej przez Michela Tourniera w sfilmowanej później przez Volkera Schlóndorffa powieści Król Olch główny bohater, opisując swoją fascynację dziećmi,