skanuj0006

Rozdział II

Epidemiologia zaburzeń seksualnych

Ustalenie częstości występowania zaburzeń seksualnych nie jest zadaniem łatwym. Wynika to z rozbieżności terminologicznych, badawczych, diagnostycznych, a także ze zbyt małej liczby reprezentatywnych przebadanych populacji. Z wielu publikacji jednak .wynika, że częstość występowania zaburzeń seksualnych jest znaczna, natomiast trudniej stwierdzić, jakie jest rozpowszechnienie głębszych i długotrwałych zaburzeń seksualnych.

Ihsan Al-Isaa (1982) stwierdza, że około 60% kobiet i około 40% mężczyzn ma jakieś problemy i zaburzenia seksualne. Ocenia się, że czynnościowe zaburzenia seksualne (zwane dawniej nerwicami płciowymi) występują u od 20 do 75% kobiet (Schnabl 1974, Werner 1975, Frank 1978) i u od 7 do 5.9% mężczyzn (Sigusch 1980, Werner 1975). Interesujące dane z praktyki lekarskiej w USA przedstawia O Connor (1980). Interniści Zaburzenia seksualne stwierdzają u 15% swoich pacjentów, ginekolodzy u 14%, a psychiatrzy u 77%.

Ogółem szacuje się, że zaburzenia seksualne mające tło czynnościowe stanowią około 60-80% wszystkich dysfunkcji seksualnych, a zaburzenia seksualne na tle organicznym — około 15-30%.

W ocenie rozpowszechnienia zaburzeń seksualnych należy nadto uwzględnić zaburzenia powstałe w przebiegu uzależnień (występują one u 55% alkoholików i u 85% narkomanów — Starowicz 1984), na tle chorób układu krążenia (u 30-48% pacjentów), schorzeń neurologicznych (u około 70% pacjentów), cukrzycy (^u 40-60% pacjentów), zaburzeń hormonalnych (u 10-80% pacjentów), chorób układu moczowego (u 15-90% pacjentów). Jeżeli dodamy do tego wykaz zaburzeń seksualnych występujących w przebiegu, wszystkich chorób, wskutek ubocznego działania leków, w stanach zmęczenia i przepracowania, to okaże

się, że większość populacji doświadcza na sobie jakiegoś zaburzenia suksualnego.

Homoseksualizm dotyka 1-7% populacji, biseksualizm 1%, dewiacje seksualne łącznie — niecały 1%.

Rozdział III

Przyczyny zaburzeń seksualnych

Ą. Uwagi wstępne

Jeżeli chodzi o zaburzenia libido, przebiegu współżycia seksualnego, potrzeb czy orgazmu, to przez długi czas w medycynie Zachodu dominował pogląd, iż prawie w 90% przypadków mają one tło natury czynnościowej (nerwicowe). Pogląd ten zawdzięczamy psychoanalizie, która badając mechanizmy podświadome, wyparte i stłumione odkrywała w ten sposób różnorodne przyczyny zaburzeń seksualnych i psychicznych. W miarę rozwoju seksuologii oraz nauk pokrewnych, a także ogólnej wiedzy ó etiopatogenezie chorób, metod diagnostycznych (szczególnie laboratoryjnych i aparatury medycznej) okazywało się, iż wiele zaburzeń określanych jako czynnościowe ma tło organiczne. Stąd poprzedni sąd, iż 90% zaburzeń ma tło czynnościowe, okazał się wątpliwy. W miarę upływu czasu ten odsetek ulega zmniejszeniu, ale seksuolodzy są nadal zgodni co do tego, iż zaburzenia mające tło czynnościowe stanowią około 60-70% wspomnianych zaburzeń seksualnych. Istnieje jeszcze inna przyczyna weryfikacji danych co do odsetka zaburzeń na tle organicznym — zwiększenie się zachorowalności na choroby układu krążenia i nowotworowe, wzrost liczby stanów pourazowych, a także wydłużenie czasu trwania życia oraz większa przeżywalność osób z wadami itp. w sposób naturalny zwiększyły wielkość populacji z zaburzeniami seksualnymi na tle organicznym. Wskazuje się również na to, iż zaburzenia seksualne mogą mieć wieloczynnikowe tło i co się z tym wiąże — na trudności w odróżnieniu tła organicznego od czynnościowego (Imie-liński 1982).

13