skanuj0056 (30)

Rys. 22. Porównanie uczenia się skomasowanego (6 sek. przerwa między próbami) z uczeniem się rozłożonym w czasie (2 min. i 6 sek. przerwa między próbami) przy dwojakim tempie prezentacji materiału (2 sek. łub 4 sek. odstępu czasowego między kolejnymi elementami).

(Według: C. I. Hovlanda, 1 938c, s. 178)

nych. Osoby badane uczyły się metodą rozłożenia powtórzeń (2 minuty i 6 sekund przerwy między kolejnymi próbami) i metodą skomasowaną (6 sekund przerwy) w obu warunkach tempa prezentacji materiału. Zarówno rozłożenie prób w czasie, jak i dłuższe odstępy między poszczególnymi elementami ułatwiają uczenie się (zmniejsza się liczba błędów).

Nasuwa się kolejne pytanie: jaki jest optymalny przedział czasowy między próbami, gdyż wydaje się prawdopodobne, że po przekroczeniu pewnej granicy dłuższe odstępy czasowe przestaną ułatwiać uczenie się.

Tak na przykład R. C. Travis (1937) badał wpływ różnej długości odstępów między próbami, obliczając, ile potrzeba tych prób, aby osiągnąć kryterium jednego, bezbłędnego powtórzenia. Wyniki Travisa przedstawia tabela 4. Optymalny przedział czasowy zawiera się między 1 0 minutami a 24 godzinami.

TABELA 4. WPŁYW DŁUGOŚCI ODSTĘPU CZASU MIĘDZY POWTÓRZENIAMI NA EFEKTYWNOŚĆ UCZENIA SIĘ*.

Długość odstępu czasu między kolejnymi powtórzeniami

	30 sek.	1 min.	2 min.	5 min.	1 0 min.	20 min.	24 godz.	48 godz.
Liczba powtórzeń do osiągnięcia kryterium	14	8	7	5	4	4,5	4	7

* Ź r ó d ł o: R. C. Travis, 1 937, s. 1 89 - 1 94.

154