skanuj0006 (524)

260 10. Perspektywy rozwoju tuiystyki na świecie

w stosunku do japońskiego jena). Co prawda według ocen malezyjskich z początku 1998 r. dochody z turystyki przyjazdowej miały do końca roku wynieść 13 800 min MYR, jednak nie było to równoznaczne z faktem, że Malezję ominął kryzys, gdyż wzrost dochodów z turystyki miał wynikać przede wszystkim ze wspomnianej już dewaluacji ringgita. W tej sytuacji trudno prognozowć, jak będzie przedstawiała się turystyka zagraniczna w Malezji w najbliższych latach. Tym bardziej, że prognozy Malezyjskiego Biura Rozwoju Turystyki przewidywały, że do końca 1998 r. liczba hoteli w Malezji zwiększy się do 1471 obiektów, w 1999 r. do 1478, a w 2000 r. do 1482 obiektów (wzrost o 5% w stosunku do 1997 r.). W tym samym czasie liczba pokoi hotelowych miała wynieść odpowiednio 130 536, 132 083 i 133 238 pokoi (wzrost o 17,5% w stosunku do 1997 r.). Utrzymujący się kryzys gospodarczy w regionie obejmującym Azję Południowo--Wschodnią, jak również przedłużająca się destabilizacja polityczna w sąsiedniej Indonezji, mogą sprawić, że sektor turystyczny w Malezji będzie w najbliższych latach nadal przeżywać spore trudności. Ten pesymistyczny scenariusz jest tym bardziej możliwy do spełnienia się, gdyż ponad 3/4 turystów zagranicznych przyjeżdżających do Malezji (w 1992 r. aż 83,9%) pochodzi z regionu Azji Wschodniej i Oceanu Spokojnego (przy czym 71,1% wszystkich przyjeżdżających stanowili we wspomnianym roku obywatele innych państw członkowskich ASEAN). W przypadku pozostałych krajów Azji Południowo-Wschodniej wskaźnik ten nie jest aż tak duży (np. turyści z Azji Wschodniej stanowili w 1992 r. w Indonezji 64,0%, w Singapurze 61,5%, w Tajlandii 64,0%, a na Filipinach tylko 45,1%). Takie państwa, jak Tajlandia lub Filipiny, są w o wiele mniejszym stopniu uzależnione od popytu występującego w regionie wschodnioazjatyckim (np. w Tajlandii we wspomnianym roku 23,1% odwiedzających pochodziło z Europy, a na Filipinach 21,7% stanowili turyści amerykańscy), co może oznaczać, że kryzys finansowo-gospodarczy nękający Azję Wschodnią będzie dla ich sektora turystycznego jednak mniej dotkliwy.

Dodatkowym czynnikiem, sprawiającym, że jakiekolwiek prognozy na najbliższe lata dla Azji Wschodniej mogą się nie sprawdzić, jest coraz większy udział w ruchu turystycznym w tej części świata obywateli Chińskiej Republiki Ludowej. Jeszcze do niedawna Chińczycy nie mogli odwiedzać krajów Azji Południowo--Wschodniej. Dopiero w 1990 r. władze ChRL zgodziły się na wyjazdy swoich obywateli, do Malezji, Singapuru i Tajlandii (również do Hongkongu i Makau), w 1992 r. na Filipiny, a w 1997 r. do Australii. Otwarcie granic sprawiło, że w 1996 r. za granicę wyjechało 1,6 min obywateli ChRL, głównie w celach handlowych do krajów ASEAN. Ich przyjazdy do Tajlandii (w 1998 r. oczekiwano przybycia do tego kraju ponad 500 000 Chińczyków) sprawiły, że w 1997 r. tajlandzki sektor turystyczny mniej odczuwał kryzys niż inne dziedziny gospodarki. Dzięki dewaluacji bahta Tajlandia stała się dostępna nawet dla chińskiej klasy średniej. Zdaniem P. Yatsko i R. Taskera [1998] np. sześciodniowe wycieczki z Szanghaju do