skanuj0547

Rys. 4.103. Obrazy A i A* w P i P'. Widoczne jest, że A' — C

A

kładu atomów punktowych, funkcji stanowiącej, w tym przypadku, rozkład pików Diraca. W praktyce, gdy ma się do czynienia z ciągłymi funkcjami Pattersona, superpozycjami struktur, których gęstości elektronowe są funkcjami ciągłymi, należy postępować w sposób nieco odmienny. Można stosować do tego celu kilka nakładających się funkcji, najkorzystniejsza wydaje się jednak funkcja minimalizacji. Konstruuje się ją biorąc w każdym punkcie nakładających się funkcji P mniejszą z dwóch wartości P. Funkcja minimalizacji nabiera więc pewnego znaczenia jedynie w przypadku pokrywania się dwóch elementów objętości, z którymi wiążą się stosunkowo duże wartości P.

W przypadku struktury centrosymetrycznej funkcja minimalizacji odtwarza gęstość elektronową struktury po superpozycji pod warunkiem, że wybrana translacja dobrze odpowiada charakterystycznemu wektorowi międzyatomowemu. W przypadku struktury niecentrosymetrycznej potrzebne są dwie odpowiednie superpozycje.

Oto przykład zastosowania metody superpozycji. Chodzi ponownie o wyznaczenie struktury merocyjaniny C₁₀H₁₂S₃N₂O o następującym wzorze:

c c = c — s \ / II

N 0= C C — S

I    \ /

N

ch_q

549 ^