skanuj0589

$(18) i 0(22) są niejasne, gdyż ich średnia może być interpretowana zarówno jak 0, jak i 180°. Dla faz tych zachowamy wartości 90°, odpowiadają one bowiem ocenom znacznie pewniejszym niż wartości 270°.

W następnej kolejności znajduje się: $(19) = 135°, $(27) = 225°, $(22) = 90° (2x), $(29) = 45°.

W ostatniej kolejności otrzymuje się $(28) = 180° i $(29) = 45°. Średnie zachowanych faz występują w tablicy P. 13.

Dla B. Rozpoczyna się od nowa poprzedni proces z wartościami bazy: $(9) = 45°, $(13) = 135* i $(20) = 0°. Rozwinięcie analogiczne do wykonanego dla A prowadzi do faz $_B z tablicy P.13. W tym przypadku, za drugim razem, otrzymuje się $(18) = 180° (zależność 5) i 90° (zależność 10) oraz $(22) =■ = 180° (zależność 12) i 270° (zależność 16).

Wzięliśmy, za każdym razem, wartości średnie z tych danych, np. $(18) = 135° i $(22) = 225°.

Ściślejszej, lecz zbliżonej oceny faz wypadkowych można było dokonać przez zastosowanie wzoru tangensowego.

W tablicy P.13 podano takżejróżnice między fazami oszacowanymi ($_A lub $_B) i fazami $_r. Należy jednak pamiętać, że w etapie tym te ostatnie nie są znane.

6. Operacja przeprowadzona w punkcie 5 odpowiada dodawaniu symboli. Etap następny polega,, w programie MULTAN, na precyzyjnym wyznaczeniu dwunastu faz (trzynastą, określającą początek komórki elementarnej, traktuje się oczywiście jako stałą) przez zastosowanie wzoru tangensowego:

591