thots08

Reagował na „Hej!” i każdy krzyk po kolei,

Od „Psia krew!” aż po „Tłuszcz ci w perukę!”

I na „Panie... ten... tego!” i na „Uch, ty lebiego!”

A już zwłaszcza na „Bo go zatłukę!”

Ale kto, bez obrazy, lubił mocne wyrazy,

Zwykł mu dawać inne imiona.

Ci zbratani z nim całkiem zwab go „Niedopałkiem”, A wrogowie „Ty, kurka pieczona!”

„Choć z wyglądu pokraka, choć z umysłu nie tytan, (Brząkacz nieraz, bywało, zaznacza)

Człek to szczerze odważny! A co trzeba mieć, pytam, Prócz odwagi, by tropić żmirłacza?”

Fakt, że z hien się natrząsał, głową trzęsąc junacko W odpowiedzi na wzrok trupojada,

Łapa w łapę z niedźwiedziem się bawił przechadzką: „Bo go chciałem rozerwać”, powiada.

Za Bułkarza się najął, po czym wyznał ten głupiec,

I szlag mało nie trafił Brząkacza,

Że chociażby miał z czego, nic nie umiałby upiec, Może prócz weselnego kołacza.

Wreszcie wspomnieć wypada ostatniego z kompanii: Był to (kretyn, idiota widoma,

Bzik na punkcie żmirłaczy: Brząkacz, rad takiej manii. Przyjął go z otwartymi rękoma.

Miał być ich Bydłobójcą. Po czym raczył wy bąkać, Kiedy statek tydzień był w drodze,

Źe zabija wyłącznie Bobry. Stracił głos Brząkacz, Zadrżał, długo stał we łzach i trwodze.

Aż na koniec objaśnił, przy czym jąkał się nieco,

Że Bóbr jest tylko jeden na statku,

Jego własny, tak swojski, że wprost szukać ze świecą, Rżnąć nie wolno go w żadnym wypadku.

13