Walcownictwo

WALCOWNICTWO

Proces walcowania jest to obróbka cieplno-mechaniczna, za pomocą której wlewki, lub kęsiska z urządzenia do ciągłego odlewania stali (COS), zostają zamienione na kształtowniki, pręty lub płyty o rozmaitym przekroju (kształcie), po wielokrotnym przepuszczeniu ich pomiędzy dwoma walcami, obracającymi się w kierunkach przeciwnych.

W czasie walcowania zawsze występuje wybitne zmniejszenie przekroju i wydłużenie, przy małym stosunkowo rozszerzaniu walcowanego materiału. Po tym względem walcowanie jest podobne do wydłużaniu przy kuciu - jest to jakby ciągłym kuciem.

W zasadzie wszystkie metale czyste lub ich stopy można walcować, jeżeli przy podwyższonych temperaturach wykazują zdolność do odkształcania, tzn. dają się szybko pod naciskiem odkształcać.

Granica tzw. kowalności (kujności stali) nie jest równocześnie granicą walcowania, jakkolwiek obie te obróbki wymagają dużej „ciągliwości” (plastyczności) w przy wyższych temperaturach. Podczas gdy stale kowalne aż do zawartości 1,7 % C, ich walcowanie może się odbywać najwyżej do zawartości 1 % C. Stal podczas walcowania powinna znajdować się zawsze w stanie roztworu stałego. Wydzielanie się węgla jako cementytu przy spadku temperatury podczas walcowania nie powinno nigdy wystąpić.

Przy użyciu specjalnych sposobów walcowania i wielkiej ostrożności podczas walcowani^ można stal walcować do zawartościl,3 % C. niektóre pierwiastki takie jak wolfram i nikiel ułatwiają, inne - jak: siarka, tlen, arsen i miedź, utrudniają walcowanie a przy pewnych zawartościach mogą uczynić stal w ogóle niezdolną do walcowani.

Walcowanie stali o mniejszej zdolności (podatności, zdatności) do odkształceń, należy przeprowadzać przy użyciu mniejszej szybkości walcowania i mniejszych redukcjach przekrojów.

Przedstawiona tablica podaje charakterystyczne wyroby walcowane

Stali węglowych