DIGDRUK00106576 djvu

68 -

schodzić; wreszcie ujrzawszy się na dolinie, biegnę z zapędem dodomku,wktórym Indyezyna mieszkał¹). Drzwi byk' otwarte: wpadam „zamykajcie to okno!" krzyknąłem, zastawszy jedno otwarte; lećz natrafiłem na kobiótę głuchą, ■która i drugie otworzyła w izbie. Musiano pozamykać okna, lecz wszelkie opóźnienie mocno mnie kosztowało. „Szklanki!" krzyknąłem znowu, i podano mi aż dwie. Rozwinąłem wtedy płótno na ręce, i w obec kobiet niewiedzących co czynię, ■wpuściłem skoczka pod szklankę. Tu dopićro uwierzyłem, że już mam uszatego skoczka. Z jakąż radością patrzyłem na niedołężne stworzenie, które ani razu nawet nie skoczyło pod szklanką. Wstydziłem się, żem tak niepotrzebnie tyle ostrożności użył, ale bynajmniej się nie wstydziłem, żem jej tak długo ujrzeć nie mógł. Ledrn aurita, ma zewnętrzną barwę tak zgodzoną z barwą gałązki, że gdy na niej spoczywa, jćj częścią być się zdaje: tein zaś większe jest to złudzenie, że dwie klapy na jej grzbiecie, doskonale udają podwójne oczko na gałęzi dębu. Wprowadziłem owad do najbezpieczniejszej flaszki, zatkałem najmocniej, kilkakrotnie zawinąłem w chustkę, i pożegnawszy dom ubogi, co żywo pobiegłem do mojćj gospody w Ojcowie.. Wszystko tam moje i ja sam, inną postać przybrało. Nazajutrz do samego Olkusza w natężeniu myśl utrzymywałem, pragnąc odgadnąć, jakim cudem moje gorące życzenie ziściło się, i jakiem prawidłem po środzie zasmucenia, nastąpiła środa radości dla mnie. Ale i dotąd obojga nie odgaduję.

1

Ta znana wszystkim Ojców zwiedzającym poczciwa staruszka, w której domu na Prądniku zapisywaliśmy imiona nasze w osobną księgę, już od dwóch lat nie żyje.