Image003601

27

jest zdolna do smutnych refleksji na temat człowieka, Jeden zabity tyran ożył w legionie, w tłumach, na świecie ostała się tylko zbrodnia i nędza, królestwo Judasza. Ten obraz szczególnie silnie działał ze sceny. „Tchnienie czarnego mistycyzmu Jest w tym widzeniu rewolucji. Jakby synagoga szatana. Tylko wyobraźnia wizjonerów średniowiecznych tarzała się w takich sabatach”

W obrazie trzecim wynędzniała ludzkość czeka niby u grobu Chrystusa, czeka na zmartwychwstanie miłosierdzia. „1 zjawia się miłosierdzie na ziemi, upostaciowane przez autora hufem miłosierników, wchodzących między te rzesze nędzarzy i rozdających im chleby i płaszcze. I tu epilog nieoczekiwany, beznadziejny: na tle zapuszczonej kurtyny zjawia się znowu: bogacz, żeb-raczka i kaznodzieja i rozpoczynają powtarzać wiernie, dosłownie tę samą scenę, która stała się punktem wyjścia prologu. Dzieje własnych nędz nie nauczyły ich niczego; szaleństwo i zbrodnie ludzkości są nieuleczalnel” 1 wchodzi na scenę zniecierpliwiony reżyser i woła: ^{1 2} Dosyć! Spuszczamy kurtynę,

Bo tak... da capo ał fine.

Efekt końcowy poeta przygotował bardzo

1

   Wł. Rabski, Teatr po wojnie, s. 54.

2

   Boy, Flirt z Melpomeną. T.I. s. 246,