kscan09

12 I Polarografia, rozdział 1 W oltamperometria

Terminy polarografia i woltamperometria obejmują wiele metod elektroanali-tycznych opartych na zjawiskach zachodzących w układzie elektrod, z których jedna ulega polaryzacji. Polarografia i woltamperometria należą do tych metod elektrochemicznych, w których bada się natężenie prądu elektrycznego płynącego przez komórkę pomiarową w zależności od przyłożonego do elektrod napfęciar^leznosó natężenia od przyłożonego napięcia [I — f (£)] nazywa się krzywą polarograficzną (woltamperometryczną). Co różnicuje te dwie grupy metod? Otóż zgodnie z zaleceniem IUPAC:

•    termin polarografia należy stosować w przypadku, gdy elektrodą pracującą jesteTęktrfida ciekła (Hg) z powierzchnią odnawiającą się w sposób ciągły lub okresowy;

•    termin woltamperometria należy stosować do tych metod, w których elektrodami pracującymi są elektrody stacjonarne (np. elektrody stałe lub stacjonarna elektroda rtęciowa).

Termin polarografia obejmuje zatem wiele technik elektroanalitycznych, a m.in.:

a)    polarografię klasyczną — stałoprądową (ang. direct current polarogra-phy — DCP),

b)    polarografię zmiennoprądową sinusoidalną (ang. alternating current polarography — ACP),

c)    polarografię zmiennoprądową prostokątną (ang. sąuare wave polarography),

d)    polarografię pulsową normalną (ang. normalpulse polarography — NPP),

e)    polarografię pulsową różnicową (ang. differential pulse polarography

—    DPP),

f)    polarografię selekcyjną (ang. tast polarography).

Także wśród metod woltamperometrycznych można wyróżnić różne techniki pomiarowe, w tym:

a)    woltamperometrię cykliczną,

b)    woltamperometrię z liniowo zmieniającym się potencjałem elektrody pracującej (ang. linę ar sweep voltammetry — LSV),

c)    woltamperometrię odwróconą (inwersyjną) (ang. stripping voltammetry

—    SY).

217