Obraz8 (5)

212 LOSY PASIERBÓW

a ona z rąk do rąk idzie. Jeden puści, drugi bierze. No, ale ja się dowiem prawdy.

Jakoś w połowie tygodnia wybrał się do rec-reo po raz drugi i nawiązał z rodaczką upragnioną znajomość. Gdy powrócił koledzy już byli w łóżkach.

—    Wstawajcie, chłopaki! - zawołał tajemniczo.

—    Czemu, co się stało?

—    Zbrodnia. Handel żywym towarem. Te dziewczyny gwałtem tu sprowadzono. Rozmawiałem z tą najmłodszą. Spod naszej Lidy pochodzi. Mańka Wierabiejczyk się nazywa — za-raportował pośpiesznie.

—    Gwałtem przywieźli tu aż z Lidy? — spytał Łuczynka.

—    Nie. Do swojej stryjenki tu jechała. Na statku, powiada, podsiadł do niej jakiś żulik, rozkochał ją w sobie, zabrał z portu automobilem gdzieś do swego domu, pożył dwa tygodnie i potem zdał na rozpustę. Tu dopiero od dwóch tygodni się znajdują. Przedtem w jakimś innym byli miasteczku. Nu, wstawajcie rychło!

—    Jak to wstawajcie? Co ty myślisz robić?

—    Jeszcze pytasz? Trzebaż uwolnić biedaczki.

—    Ty już zwariowałeś, czy tylko myślisz wariować?

—    Dlaczegóż to?

—    Dlatego, że jeśli my z takim zamiarem tam pójdziemy, to nie tylko dziewcząt nie wyzwolimy, ale i sami żywi nie wyjdziemy. Ty wiesz, że tam dzień i noc trzech czarnych nożowców stróżuje?

Jak ich trzech, to my pójdziemy w pięciu, ale trzeba uwolnić.

Ja swego brzucha za jakieś tam wrony gier-wlackie pod nóż podstawiać nie będę.

—    To znaczy, że muszą poginąć tam? To nas nic nie obchodzi? Co?

—    Musimy, braciszku, coś zrobić — wtrącił Dubowik. — Tak nie możemy zostawić. Po mojemu to najprostsza droga, zameldować w policji.

—    Właśnie, że to byłby największy błąd.

—    Czyżby i policja do tego należała?

—    Oficjalnie należeć nie może, ale ja pewien jestem, że gospodarze domu mają w policji tutejszej swego człowieka, który ich uprzedzi o każdym niebezpieczeństwie. Więc dziewczyny ukryją zawczasu i ten kto zrobi na nich donos odpowiadać będzie za fałszywe oskarżenie. Tu braciszku za pieniądze wszystko się zrobi. Po mojemu trzeba najpierw zawiadomić stryja dziewczyny; on uprawniony będzie do obrony swej krewnej. A my co? Cóż ja brat jej, swat, czy jakiś dziadźka?

—    Kiedy ona nie pamięta adresu swego stryja.

—    W tym wypadku, trzeba do policji, innej rady nie ma. Ale nie tutaj: w Bujnesie.

—    Jeżeli już mamy do Bujnesu się zwracać, to już lepiej poprzez swoje placówki. Przez Konsulat, czy przez Patronat — poprawił Dubowik.

—    Jak zaczniemy poprzez listy, to ani za miesiąc dziewcząt się nie uwolni. Gaucze przez ten czas zamęczą biednego dziewczuka na śmierć, — niecierpliwił się Kozyr.

—    Jak ci tak pilno, to jedź do Bujnesu osobiście! — ofuknął Łuczynka.

—    Ty się nie gorączkuj — rzekł Dubowik. — Tydzień wcześniej, tydzień później, to już wszystko jedno. Najgorsze już się stało.

Po dłuższej naradzie uzgodnili, że napiszą list do inżyniera Wierniczego i czekając na odpowiedź, będą czuwać aby dziewcząt nie skryto.