OMiUP t2 Gorski4

Do płyty skrajnej 1 przylegają ułożone w odpowiedniej kolejności płyty: krańcowa przednia 3, robocze 5 i krańcowa tylna 4. Płyty te dociśnięte są za pomocą czterech śrub ściągowych 8 płytą pokrywy 2.

Wielkość powierzchni wymiany ciepła zależy od liczby zamontowanych płyt roboczych.

5.2.4. ZAGADNIENIA EKSPLOATACYJNE PODGRZEWACZY I CHŁODNIC W SIŁOWNIACH OKRĘTOWYCH

5.2.4.1. PRZEPISY INSTYTUCJI KLASYFIKACYJNYCH DOTYCZĄCE CHłODNIC I PODGRZEWACZY

W odniesieniu do chłodnic i podgrzewaczy, stosowanych w okrętowych instalacjach siłownianych obowiązują określone przepisy towarzystw klasyfikacyjnych. Na przykład nadzorowi Polskiego Rejestru Statków (część X, p. 1.2.2.1) już podczas procesu budowy w zakładzie pracy podlegają:

—    podgrzewacze wody kotłowej o ciśnieniu roboczym wyższym od 0,07 MPa,

—    wymienniki ciepła, wypełnione w stanie roboczym całkowicie lub częściowo gazem lub parą o ciśnieniu roboczym od 0,07 MPa wzwyż, których pojemność wynosi od 251 wzwyż, a iloczyn ciśnienia i pojemności w litrach od 3 wzwyż,

—    chłodnice oleju i wody silników głównych i mechanizmów pomocniczych.

Wyłączone spod nadzoru PRS są:

—    chłodnice powietrza o ciśnieniu roboczym w przestrzeni powietrznej niższym od 0,1 MPa,

—    wymienniki ciepła znajdujące się wyłącznie pod ciśnieniem cieczy (część X, p. 1.1.1).

Przepisy PRS wyznaczają materiały do budowy wymienników ciepła o temperaturze obliczeniowej (najczęściej najwyższa temperatura ogrzewanego czynnika w °C) do 120 °C. I tak na przykład kadłuby, dna i pokrywy można wykonywać z blach stalowych, staliwa, miedzi i jej stopów lub z żeliwa. Ściany sitowe wykonuje się z blach stalowych lub stopów miedzi, rury mogą być albo stalowe bez szwu, albo również ze stopów miedzi.

Zakresy stosowania poszczególnych materiałów w zależności od ciśnienia roboczego i temperatury czynników określają osobne przepisy zawarte w p. 1.4, części X „Przepisów klasyfikacji i budowy statków morskich".

Dla podgrzewaczy wody zasilającej oraz innych wymienników ciepła ustalone są również współczynniki bezpieczeństwa materiału, stosowane przy obliczeniach wytrzymałościowych. W zależności od rodzaju elementu i używanego materiału przyjmują one różne wartości. I tak dla stali wynoszą one 1,7-r-l,9, dla staliwa 2,2-^2,3, dla stopów metali kolorowych 4,6, a dla żeliwa 11,0 (część X, p. 2.1.5).

64