P1350918

127

KolcitW ^wa^^nł*’ ^a wbrew pozorom trudną dla konia, umiejętnością jest cierpliwe stanie ^ ruchu przez długi czas. Jest to niezbędne przy wsiadaniu pacjentów z różnymi j\, fun k ej a mi ruchowymi. Istotne jest również to, by koń nie bał się różnego typu urządzeń pomocniczych, takich jak wózki, kule, rampa do wsiadania czy zabawki wykorzystywane podczas jazdy.

Rasa. Nie ma jednej ściśle określonej rasy wykorzystywanej w hipoterapii. Z zasady przyjmuje się, że konie ras czystych nie powinny być używane ze względu na zbyt żywy temperament. Z koni małych (do 147 cm w kłębie) sprawdzają się fiordingi, koniki polskie, hucuły i krzyżówki tych ras. Otwarcie naszego rynku na konie importowane stwarza możliwości sprowadzenia różnych ras koni o wszechstronnej przydatności. Takich ras jest wiele. Przykładem takich koników są haflingery. Te urodziwe koniki, których wysokość w kłębie wynosi ok. 150 cm, często zwane są „końmi rodzinnymi”. Oznacza to, że nadają się zarówno dla dzieci, jak i dla dorosłych. Jednocześnie generalnie cechuje je cierpliwość, spokój, opanowanie, czego czasami brakuje rodzimym konikom polskim i hucułom. Z koni dużych w ośrodkach najczęściej użytkuje się konie krajowych ras półkrwi: wielkopolskie, szlachetne półkrwi, małopolskie, śląskie.

Płeć. Generalnie przyjmuje się, że do zajęć z hipoterapii nie wykorzystuje się ogierów ze względu na ich temperament i trudność w przewidywaniu zachowania. Zawsze może się zdarzyć, że dotychczas spokojny ogier wyczuje klacz będącą w rui i niespodziewanie zacznie się wyrywać, wspinać itp. Stanowi to ogromne zagrożenie przede wszystkim dla pacjenta, który przecież (z założenia hipoterapii) nie jest w pełni sprawnym jeźdźcem. Opanowanie krnąbrnego, niespokojnego konia nie zawsze jest łatwe, nawet dla zdrowego i doświadczonego jeźdźca, a zatem tym większe niebezpieczeństwo taka sytuacja stanowi dla osoby niepełnosprawnej. Nagłe, gwałtowne nieposłuszeństwo konia może spowodować długotrwały uraz w psychice pacjenta, którego później bardzo trudno będzie nakłonić do ponownego kontaktu z koniem. To samo może dotyczyć „grzejącej" się” klaczy. Istnieją opinie, że klacze są szczególnie podatne na potrzeby niepełnosprawnych dzieci i w niezwykły sposób potrafią się do nich dostosować. Zanim jednak klacz rozpocznie pracę z pacjentami, trzeba się upewnić, że nie wykazuje żadnych niewłaściwych zachowań w czasie rui (np. reagowanie zatrzymywaniem się czy wierzganiem na dotyk w okolicy słabizn). Najpewniejsze pod ww. względami są wałachy, aczkolwiek i wśród nich może znaleźć się osobnik Jiumorzasty”.

Wiek, zdrowie, kondycja. W Polsce nie istnieją przepisy określające wiek koni użytkowanych w hipoterapii. Polskie Towarzystwo Hipoterapeutyczne zaleca, aby minimalny wiek konia wynosił 5 lat. Średni wiek koni pracujących w hipoterapii waha się od5 do 16, 17 lat. Dolna granica wieku podyktowana jest przede wszystkim zrównoważeniem nerwowym i nabyciem przez konia odpowiednich, opisanych powyżej umiejętności. Górna granica wieku uwarunkowana jest stanem zdrowia konia, li kom w starszym wieku może pojawiać się sztywność chodu, zanik mięśni i temu podobne dolegliwości.