Przeróbka plastyczna 2

Granicę tę przyjmuje się przy tym za identyczną co do swej bezwzględnej wartości, zarówno przy prostym rozciąganiu jak i prostym ściskaniu. Warunek największego naprężenia stycznego, zaproponowany przez Trescę i Saint-Venant’a, jako kryterium plastyczności zakłada, że początek odkształceń plastycznych następuje w chwili, gdy największe naprężenie styczne osiąga wartość krytyczna.

Warunek energii odkształcenia postaciowego, wprowadzony w roku 1904 przez Polaka, profesora, początkowo Politechniki Lwowskiej a po wojnie, Politechniki Gdańskiej i Warszawskiej, Maksymiliana Tytusa HUBERA a następnie w roku 1913 przez R.V. Misesa i w roku 1925 przez H. Hencky’ego, przyjęty został za kryterium plastyczności. Zgodnie z tą teorią, materiał    ulega    zniszczeniu    wówczas, gdy

przekroczona zostaje graniczna wartość pracy, zużytej na zmianę postaci badanej próbki. Matematyczne wyrażenia Hubera i Hencky’ego są takie same, ale Hencky rozważa płyniecie plastyczne a Huber -rozerwanie. Teoria Hubera-Hencky’ego jest teorią całkowicie statyczna i nie uwzględnia się w niej roli szybkości odkształcania. Jednak, w miarę udoskonalania metod badań i coraz częstszych badaniach przy większych szybkościach rozciągania oraz badaniach pełzania, stało się oczywiste, że szybkość odkształcania wyraźnie wpływa na wyniki pomiarów i że żadna. ..czysto’’ statyczna koncepcja nie może prowadzić do zadawalającej teorii wytrzymałości.

Konieczność uwzględnienia w teorii tej roli szybkości deformacji była coraz mocniej odczuwana, zarówno w rozważaniach teoretycznych jak i praktycznych. Teoria taka została zaproponowana, początkowo przez Reinera i Freudenthala a następnie rozwinięta przez Reinera i Weissenberga. Obaj są znanymi reologami, szczególnie w zakresie badań polimerów. Ponieważ teoria Hubera-Hencky’ego daje dobre zgodności z eksperymentami przy małych szybkościach odkształcania -poprawna, dynamiczna teoria powinna przedstawiać statyczna teorie Hubera - Hencky^ego jako jej przypadek szczególny.

Wszystkie odkształcenia objętościowe są całkowicie odwracalne. Tzn. są „czysto” sprężyste. W tym przypadku, zależności między naprężeniem a odkształceniem są jednoznaczne i szybkość deformacji nie wykazuje żadnego wpływu. W związku z tym, bardziej ogólna teoria powinna rozpatrywać tylko składowe dewiatorów naprężenia i odkształcenia oraz pracę, związaną ze zmianą postaci.

Słabą stronę teorii Hubera dostrzega się przy rozpatrywaniu zjawisk pełzania w metalowym pręcie. Jeżeli pręt z niskowęglowej stali jest obciążany przy pewnej, podwyższonej temperaturze, to wówczas będzie on nieustannie się wydłużać z większą, lub mniejszą, stałą szybkością. W procesie pełzania, praca odkształcania nie gromadzi się w postaci sprężystej, potencjalnej energii a tylko rozprasza się w