Picture3

80

mianowanego oblicza się liczbę moli NH₄SCN («_NH4SCN) w średniej objętości tego roztworu:

0,0995 mola NH₄SCN _ n_NH,_SCN 1000 cm³    4,1 cm³’

"nh₄scn = 0,000408 mola NH₄SCN.

Oznaczenie przebiega według reakcji:

AgN0₃ + NH₄SCN AgSCNi + NH₄N0₃.

Z równania reakcji wynika, że 1 mol azotanu (V) srebra reaguje z 1 molem tiocy-janianu amonu, stąd liczba moli azotanu (V) srebra w roztworze wynosi (n_n):

1 mol NH₄SCN _ ⁿNH₄scN 1 mol AgNOj    n_n

n

n

1 mol AgNQ₃ ■ 0,000408 mola NH₄SCN 1 mol NH₄SCN

= 0,000408 mola AgN0₃ .

Obliczona liczba moli stanowiła nadmiar, czyli nie przereagowała z oznaczanym składnikiem (NaCl). Liczba moli azotanu (V) srebra, która przereagowała z chlorkiem sodu, oznaczoną jako n_p, stanowi różnicę:

n = n.    - n .

p AgNO* n

n_p = 0,001024 mola - 0,000408 mola = 0,000616 mola AgN0₃.

Z zapisu reakcji zachodzącej między chlorkiem sodu a azotanem (V) srebra wynika, że substraty reagują w stosunku 1:1, czyli 1 mol NaCl reaguje z 1 molem AgNO,:

NaCl + AgN0₃ = AgCl i + NaNO_v

Stąd liczba moli chlorku sodu n_NaC| wynosi: n_NaC1 = 0,000616 mola NaCl.

Wykorzystując masę molową NaCl ostatecznie oblicza się masę chlorku sodu, znajdującą się w analizowanym roztworze, z proporcji:

A/_Naę, = 58,4425 g/mol

58,4425 g NaCl _ m_Nxa Imol    7!_NaCI ’

^mNaCI ^-

58,4425 g -0,000616 mola 1 mol

= 0,0360 g NaCl.

W analizowanym roztworze znajduje się 0,0360 g NaCl.

3.3. Metody elektroanalityczne

3.3.1.    Uwagi wstępne

Metody elektroanalityczne obejmują wiele technik pomiarowych, wykorzystujących zjawiska związane z przepływem prądu elektrycznego przez roztwory elektrolitów lub z reakcjami elektrodowymi i procesami zachodzącymi między elektrodami. Dokonuje się tu pomiaru takich wielkości elektrycznych, jak napięcie, natężenie prądu, opór elektryczny, ładunek elektryczny, których wielkość zależy od rodzaju i zawartości składnika oznaczanego (stężenia, całkowitej zawartości) |1, 6, 11, 13, 14].

Podział metod elektroanalitycznych na podstawie zjawisk zachodzących w ogniwie:

-    konduktometryczne, w których dokonuje się pomiaru przewodnictwa elektrycznego badanego roztworu, gdy przez ogniwo nie płynie prąd stały (kondukto-metria, miareczkowanie konduktometryczne),

-    potencjometryczne, polegające na pomiarze potencjału elektrody wskaźnikowej zanurzonej w badanym roztworze, gdy przez ogniwo nie płynie prąd stały (potencjometria, miareczkowanie potencjometryczne),

-    elektrolityczne, opierają się na zjawisku elektrolizy w całej masie roztworu i polegają na pomiarze ładunku elektrycznego przepływającego przez roztwór elektrolitu (kulometria, miareczkowanie kulometryczne) lub na wyznaczeniu masy metalu lub tlenku metalu wydzielanego na elektrodzie (elektrograwimetria),

-    woltamperometryczne, w których wykorzystuje się zjawisko elektrolizy warstwy dyfuzyjnej, polegające na pomiarze prądu elektrycznego między elektrodami, zanurzonymi w badanym roztworze, pod wpływem przyłożonego napięcia (polarografia, woltamperometria, amperometria).

3.3.2.    Konduktometria

Konduktometria jest działem chemii fizycznej, zajmującej się pomiarami przewodnictwa elektrycznego roztworu między obojętnymi elektrodami w obwodzie prądu zmiennego. Przewodnictwo polega na przemieszczaniu się ładunku elektrycznego. Nośnikami ładunku w zależności od rodzaju przewodnika są:

-    elektrony - w przewodnikach metalicznych (przewodnikach pierwszego rodzaju), którymi są metale i ich stopy,

-jony - w roztworach elektrolitów (przewodnikach drugiego rodzaju), którymi są sole w stanie stopionym i wodne roztwory kwasów, zasad, soli.