SAMc58

ifm I rzeki; ■llmnc l/onlt, cl iII wszędzie wielkie przykh i, mimo to zapisz I zapamiętaj so-

kffl

df*

ji mniiju tluwill wędzie wielkie przykłady

pt nie to Jest Jeszcze radon doskonała», Kiedy

VI JJTj - co wlętef jest rzeczą - wskrzeszał takich, co U J ^ guftwi przez dni cztery¹¹, zapisz sobie, że nie to jest ™ do# doskonała". 1 uszedłszy nieco, krzyknął znów głoś-_v, jo bracie Leonie, gdyby brat mniejszy znal wszystkie Lrf i wszystkie nauki, i wszystkie pisma tak, ie umiał•

kjjj by prorokować i odsłaniać nie tylko rzeczy przyszłe, lecz iW fikże tajemnice sumień i dusz, zapisz, że nie to jest ra-

V—m & | franci^ nieco drogi, zawołał nań po raz w ,o bracie Leonie, chołby brat mniejszy wracał Wⁿ' ^ Pitymi, wypędzał czar• słuch głuchym i chód bezwładnym, mowę nie-

■    H ,j,iść doskonała*. Uszedłszy nieco dalej, zawołał iwięty

franciszek jeszcze głośniej: «0 bracie Leonie, owieczko m uoża, choćby brat mniejszy mówił językiem aniołów i znał Jjl boleje gniazd i moce ziół, i choćby mu objawiły się Ijl wszystkie skarby ziemi, i choćby poznał właściwości pta-OjjJ ków i ryb, i zwierząt wszystkich, i Judzi, i drzew, i skał, liąl i korzeni, i wód, zapisz, że nie to jest radość doskonała*.

■    I uszedłszy jeszcze nieco, zawołał święty Franciszek głoś-

■    no: «0 bracie Leonie, choćby brat mniejszy umiał tak

■    dobrze kazać, że nawróciłby wszystkich niewiernych na

■    wiarą Chrystusową, zapisz, że nie to jest jeszcze radość y doskonała*. I kiedy mówiąc tak uszedł ze dwie miłe, brat

Leon z wielkim zdziwieniem zapytał: «Ojcze, błagam cię na

II miłość Boską, powiedz mi, co to jest radość doskonała?*

i

| A święty Franciszek tak rzecze: «Kiedy staniemy u Panny Maryi Anielskiej deszczem zmoczeni, zlodowaciali od zimna, biotem ochlapani i zgnębieni głodem i zapukamy do bramy klasztoru, a odźwierny wyjdzie i rzeknie: - Coście za jedni? - a my powiemy: - Jesteśmy dwaj z braci waszej - a on powie: - Kłamiecie, wyście raczej dwaj łotrzykowie, którzy włóczą się świat oszukując, i okradacie biednych z jałmużny, precz stąd! - i nie otworzy nam, i każe stać na śniegu i deszczu, zziębniętym i głodnym, aż do nocy; wówczas, jeśli takie obelgi i taką srogość, i taką odprawę zniesiemy cierpliwie, bez oburzenia i szem-nania, i pomyślimy z pokorą i miłością, że odźwierny ten zna nas dobrze, lecz Bóg przeciw nam mówić mu każe,