Sponsorzy2C301

40i

I poszła z wiatrem: cieszy się gromada.

Ileż to smutnych wspomnień dla Konrada!

Konrad milcząc stoi na łodzi z obliczem zimnem i ponurćm. Ale Gul-uara znieść nie może groźnego jego wzroku: pada na kolana błagając przebaczenia za zbrodnię popełnioną w jego obronie. Konrad tymczasem spostrzega swą nawę, daje znak, korsarze poznają wodza:

,b! •

Z ok.zykiem, weseli,

Spuszczają czółno, I żagle zwinęli,

To Konrad, Konrad! ciżba na pokładzie,

Próżny głos wodzów w niesfornej gromadzie.

Tłoczą ślę, patrzą, jak z uumną postacią Wchodzi na okręt, stawa między bracią.

Ścisnął Anzelma dłoń, i znowu czuje,

Że może walczyć, 1 że rozkazuje.

Przybija okręt do brzegu, ale na wieży w oknie Medory ciemno. Konrad niespokojny rzuca się w łódkę:

Leniwo zbyt niosła,

Z niecierpliwością poglądał na wiosła,

Ach i onby pragnął sokolemi piory,

Wiatrem zalecieć na wierzchołek góry.

Słabną wioślarze, znużenie ich zoczył:

Mc czeka dłużej 1 w morze wyskoczył.

Łamie się z falą, dopłynął do brzegu,

I biegł, na chwilę nie zwalniając biegu;

U drzwi zamkniętych wstrzymał się, 1 słucha:

Wszystko uśpione, wkoło ciemność głucha.

Puka i głośno, echo się rozlega,

Mkt nic otwiera i nikt nie przybiega.

Puka i zclcha, bo dłoń jego drżąca,

Do w duszy jego myśl przerażająca.

Drzwi się otwarły, lecz przy nich nie ona,

Na której uścisk gotował ramiona.

A sługa milczy, ou dwakroć próbował,

Dwakroć chciał spytać, i słów nie znajdował.

Porywa lampę, w pośpiechu I trwodze Z rąk mu wypadła, i zgasła przy nodze.

Poszedł w ciemności, lampa tylko druga,

Z głębi mrocznego korytarza mruga.

Rozemknął izbę, wszystko się odkryło Co jego serce czuło, nie wierzyło.

51