skanowanie0045

168 Harold Pinter

MEG

Panie Goldberg?

GOŁDBERG

Tak?

MEG

Nie wiedziałam, że to pański samochód przed domem.

GOLDBERG

Podoba się pani?

MEG

Wybiera się pan na przejażdżkę?

GOLDBERG (do Petera)

Niczego sobie wóz, co?

PETER

Wygląda owszem.

GOLDBERG

Co stare, to dobre, może mi pan wierzyć. Pojemny wóz. Dużo miejsca z przodu, dużo miejsca z tyłu. (dotyka imbryka) Imbryk gorący. Napije się pan jeszcze herbaty, panie Boles?

PETER Nie, dziękuję.

GOLDBERG (nalewając sobie herbaty)

Ten wóz? Nigdy nie miałem z tym wozem kłopotu.

MEG

Wybiera się pan na przejażdżkę?

GOLDBERG (zamyślony)

I bagażnik. Piękny bagażnik. Jest tam miejsce na... na wszystko, co trzeba.

MEG

No, to ja pójdę, (idzie do drzwi, odwraca się) Peter, kiedy Stanley zejdzie...

PETER

Tak?

MEG

Powiedz mu, że wrócę niedługo.

PETER Powiem mu.

MEG (niezdecydowanie)

Niedługo wrócę, (wychodzi)

GOLDBERG (popijając herbatę)

Poczciwa kobieta. Czarująca kobieta. Moja matka też była taka. Moja żona była identyczna.

PETER

Jak on się czuje?

GOLDBERG

Kto?

PETER Stanley. Lepiej?

GOLDBERG (trochę niepewnie)

Och., trochę lepiej, zdaje się, trochę lepiej. Oczywiście, nie jestem w pełni kompetentny, to znaczy— nie mam... kwalifikacji, wie pan. Najlepiej byłoby, gdyby zbadał go ktoś... hm... wykwalifikowany. Ktoś z tytułem naukowym. To duża różnica.

PETER

Tak.

GOLDBERG

W każdym razie, Dermot jest u niego w tej chwili... On... dotrzymuje mu towarzystwa.

PETER

Dermot?

GOLDBERG

Tak.

PETER To straszne.

GOLDBERG (wzdycha)

Tak. Ta zabawa urodzinowa była ponad jego siły.

PETER

Co mu się stało?

GOLDBERG (ostro)

Co mu się stało? Rozstrój nerwowy, panie Boles. Całkiem po prostu. Rozstrój nerwowy.

PETER

Ale co tak nagle spowodowało ten rozstrój?

GOLDBERG (wstaje, zaczyna chodzić po scenie)

Cóż, panie Boles, to bywa z różnych powodów. Przed paru dniami opowiadał mi jeden z moich przyjaciół... Obaj mieliśmy do czynienia z innym przypadkiem, niezupełnie podobnym, oczywiście, ale... tego samego rodzaju...