035

68

Gdzie mię głos srebrny do siebie przywoła, Zaczynam kochać.— i zamiast anioła Znajduję potćm półzwierzę!

A jeśli kiedy szczęśliwym trafunkiem Znajdę na świecie bliźnią duszę taką:

Którą Bóg z moją tą samą oznaką Związał,— i natchnął ją myślą jednaką, . Świat je rozdzieli — rachunkiem.

I wagą złota każdą duszę zważą I pójdą w targi — kto da więcćj za nią, Każdą z osobna rozedrą, poranią,

I jak kwiat słaby skryją szklanną banią,

A potćm zapomnąć każą.

O straszno patrzyć w dalszą drogę ciemną! Codziennie oczy do światła otwierać By niemi tylko w noc czarną pozierać, Cierpićć za życia, a w końcu umierać By nikt nie płakał nademną.

A wszak do szczęścia równe miałem prawo Razem z drugiemi; — za cóż mię Bóg karze ? Może w tćj chwili kiedy ja się skarżę On srogi wyrok zmienia dla mnie.... marzę.. Ta gwiazda świeci tak mgławo.....

Chcę się w nią wpatrzyć, — niechaj oko wieszcze Jasnym promieniem ciągle na nią leci,

Jeśli ta blada gwiazda się roznieci 1 nagłym blaskiem na niebie zaświeci —

To będę szczęśliwym jeszcze.

1 patrzał w gwiazdę — czekał od nićj hasła, l patrzał długo nieruchomym okiem,

1 drżał jak listek pod uczuć natłokiem,

1 padł na ziemię; — a gwiazda pomrukiem Mgliła się, mglila — i zgasła.