17091 img168

114

c) Dyskusja panelowa (panel; dyskusja obserwowana)

Cechą charakterystyczną tej metody jest istnienie dwóch grej ekspertów (panel) i audytorium. Początkowo wypowiadają się ' a potem włączają się także słuchający.

Kierowanie dyskusją panelową wymaga od osoby prowadzącej t ko bardzo dobrej znajomości omawianego problemu, ale także kultury. To ona ustala skład członków panelu, czyli osób, które i tami w danej dziedzinie (o której potrafią ciekawie rozprawiać).iije cześnie umieją znaleźć wspólny język z młodzieżą. Drugim czyn decydującym o atrakcyjności tej metody w szkole jest taki dobór (^ dyskusji, aby znalazł on niejako swoje naturalne miejsce wśród: je; żywo obchodzących młodzież.

Prowadzenie dyskusji tej rangi z młodzieżą kilkunastoletnią wĄ i otwartej atmosferze, gdzie „odpowiednie” pytania padają w odpg nim momencie, jest trudne.

Zastosowanie:

Metoda ta jest wyjątkowo skuteczna przy podejmowaniu zagadnie wychowawczych, ale zdaje egzamin także w nauczaniu przedmiotów htt^? manistycznych.

Wypowiedzi członków panelu winny być możliwie pełne, poparte przyniesionymi materiałami pomocniczymi, folderami, projekcją krótkiego fil- 3 mu itd. Do obowiązków nauczyciela - organizatora należy upewnienie się, czy eksperci „poważnie” podeszli do swojego zadania, podsuwając nawet pewne rozwiązania, by dla dobra uczniów upoglądowić lekcję. Kolejny problem, to przygotowanie merytoryczne uczniów do dyskusji.

Przykład 1 (na lekcji wychowawczej w gimnazjum bądź ze starszymi uczniami)

Temat narastającej przestępczości wśród dzieci i młodzieży podjąć można w związku z licznymi informacjami podawanymi w mediach na temat zachowań agresywnych młodzieży. Innym pretekstem do organizacji dyskusji panelowej może być przykład takiego właśnie zachowania w danej szkole.

* Na lekcjach wychowawczych w kilku (np. czterech) równorzędnych klasach należy wstępnie omówić temat: „Przemoc wśród dzieci i mło-

—mb 9 wasssssssaHSSS?-

jeży - źródła, przejawy i sposoby zapobiegania”. Młodzież najpraw-jodobniej zadecyduje (podczas dyskusji kierowanej przez nauczy-"efoże chętnie wysłuchałaby opinii fachowców na ten temat. Ustalić leży termin dyskusji panelowej np. za miesiąc. Przez ten czas każda ąs miałaby solidnie przygotować się do wybranego podtematu: ęmoc w szkole kl. A,

.emoc w domu rodzinnym dziecka kl. B, moc na ulicach kl. C,

emoc na stadionach i innych miejscach publicznych ki. D. pąsie, gdy klasy pod kierunkiem wychowawców szukałyby infor-joat&swój” temat, organizator dyskusji przygotowywałby szczegóło-'nąriusz panelu, a zwłaszcza stronę organizacyjną, oraz szukałby itów. Mogą zostać zaproszeni: przedstawiciel poradni psychologicz-|agogicznej, socjolog, pracownik opieki społecznej i telefonu zaufa-i rodzinnego, policjant oraz pracownik agencji ochroniarskiej. _r zaproszonych osób miałaby

sjysl    cmas, %nnó^^^q\n'vłó.t1\.

'N^<SO>)'SC.Nj Tlhme.ttS.CWTOV\ UCTmoWYŁ, C.X"}\\ aud^lOUUm. N*1 ęÓbYlŻU

umieszczamy niezbędne środki dydaktyczne, aby można by\o od razu zaprezentować materiały (w tym filmy) przyniesione przez ekspertów i uczniów.

Po wprowadzeniu do tematu przez kierującego dyskusją, przedstawieniu zaproszonych gości oraz podaniu regulaminu (porządku) spotkania, rozpoczynają się wypowiedzi (o charakterze informacyjno-postulaty wnym) ekspertów, w kolejności i czasie narzuconym przez prowadzącego. Potem następuje dyskusja, sprowokowana pytaniami organizatora, pomiędzy członkami panelu. Kolejna faza dyskusji panelowej to włączenie się do niej przysłuchujących się uczniów - audytorium. Zadają oni pytania, a eksperci odpowiadają.

Kierujący przedsięwzięciem musi cały czas pilnować, aby dyskusja nie zeszła na boczne tory lub nikt na sali nie zdominował jej, a także, by toczące się obrady wyczerpały wszystkie istotne zagadnienia - podtematy. Nie może się zdarzyć, że przewidziany czas minie, a cel dyskusji, czyli omówienie źródeł przemocy, przejawów i sposobów zapobiegania, nie zostanie w pełni osiągnięty.