36670 Prawo i p k s V Konarska Wrzosek (110)

1)    mienie, które skazany objął we władanie lub do którego uzyskał jakikolwiek tytuł w czasie popełnienia przestępstwa skarbowego lub po jego popełnieniu, do chwili wydania chociażby nieprawomocnego wyroku, stanowi korzyść majątkowy uzyskaną z popełnienia przestępstwa skarbowego, chyba że sprawca lub inna zainteresowana osoba przedstawń dowód przeciwmy (art. 33 § 2 k.k.s.);

2)    jeżeli okoliczności sprawy wskazują na duże prawdopodobieństwo, że skazany za przestępstwo skarbowe przeniósł na osobę fizyczną, osobę prawną lub jednostkę organizacyjną niemającą osobowości prawnej, faktycznie lub pod jakimkolwiek tytułem prawnym, mienie stanowiące korzyść majątkową uzyskaną z popełnienia przestępstwa skarbowego, uważa się, że rzeczy będące w samoistnym posiadaniu tej osoby lub jednostki oraz przysługujące jej prawa majątkow^re należą do sprawcy, chyba że zainteresowana osoba lub jednostka organizacyjna przedstawi dowód zgodnego z prawem ich uzyskania (art. 33 § 3 k.k.s.);

3)    wymienione wyżej domniemania stosuje się przy dokonaniu zajęcia tytułem zabezpieczenia majątkowego (art. 131 § 4 k.Ls.) przy zabezpieczeniu grożącego przepadku korzyści majątkowej oraz przy egzekucji tego środka. W takim wypadku, osoba lub jednostka, której dotyczy domniemanie ustanowione w^r § 3 art. 33 k.k.s., może wystąpić z powództwem przeciw^rko Skarbowi Państwa o obalenie domniemania; do czasu prawomocnego rozstrzygnięcia sprawy postępowanie egzekucyjne ulega zawieszeniu (art. 33 § 4 k.k.s.).

Kodeks karny skarbowy przyjmuje w art. 8 § 1 konstrukcję tzwc idealnego zbiegu przestępstw^ skarbowych lub wykroczeń skarbowych z przestępstwami lub wykroczeniami powszechnymi. Zgodnie z tą konstrukcją jeżeli ten sam czyn, będący przestępstwem lub wykroczeniem skarbowym wyczerpuje zarazem znamiona przestępstwa lub wykroczenia określonego w przepisach karnych innej ustawy, zastosowanie znajduje każdy z naruszonych przepisów; w artykule 181 § 1 k.k.s. uregulowano sytuację, gdy nie doszło do jednoczesnego skazania przez sądy na kary, środki karne lub inne środki. W takim wypadku sąd, który ostatni wydał orzeczenie w^r pierwszej instancji, na wniosek skazanego rozstrzyga postanowieniem, która kara, jako najsurowsza, podlega wykonaniu. Wniosek w tym zakresie może złożyć również organ postępowania przygotowawczego. Na postanowienie sądu zażalenie przysługuje organowi postępowania przygotowawczego i skazanemu.

Natomiast w^r razie uprzedniego wykonania kary łagodniejszej lub środka karnego w całości lub w części zalicza się je na poczet kary najsurowszej podlegającej wykonaniu, uwzględniając różnice zachodzące między tymi karami lub środkami karnymi (art. 181 § 4 k.k.s.).

domniemania faktyczne żart. 33 § 2-4 k.k.s.

konstrukcja tzw. idealnego zbiegu przestępstw skarbowych lub wykroczeń skarbowych z przestępstwami lub wykroczeniami powszechnymi

443