70701 str176

11111/

V I i

(11.44)

^C£l+£2 ~ ^8 Ot) X//I ¹ //./) '

otrzymamy

^U-L2^R(0= R(fo) ®“('o)

fu J1.2 C

fu | fu

' Ikorzystajmy z zależności (11.27) i (11.30), wtedy

+ ^ L\-L2 ^{+ fi}£l-£2

⁺ ^l.UL2 ^{+ S}£H£2

(11.45)

(11.46)

(11.47)

^L\-L2^{))~ ^ ^ ^ ⁺ ^£l-£2 ⁺S£l-£2 < ^/'"£l-£2

<t>    0 \=    ₊ pj¹    _+g

^UJ/.1+I2 V0/    -    ^^iV£l+£2 ^{+ fc}£

(11.48)

I-£2

(11.49)

£l+£2

’.li|d postać końcowa wyrażać się będzie zależnościami:

K-u =

n\

U+L2

£i-r.2

(_t \JŚA

ii vo / ->

A,

^v'£l- LI

R{to)'

*Ll-rL2 J

+s

U-1,2

+ 8

LWL2 ■

(11.50)

(11.51)

I Hu oszacowania wartości R(t_n) wykorzystajmy wspomnianą wcześniej kombinację pomiarów (azowych i kodowych, dla których:

R(fo)~ p(?o)^-e .

(11.52)

gdzie t‘ stanowi sumę błędów pomiaru wynikającą z zegarów satelity i odbiornika, pomijalną W późniejszych rozważaniach. Tworząc kombinacje pomiarów kodowych i fazy otrzymujemy wzory na nieoznaczoność pomiarów fazy określonych metodą wąskiego i szerokiego pasa pozycyjnego postaci:

p(0

N' =

U-L2

N

LU L2

^£1+22 (^?o)

^£1 £2 .

p(Q

^7.1 i £2.

+ S

£l-£2

+ S

£11 £2

(11.53)

(11.54)

11.4. Techniki pomiarów fn/owych 11.4.1. Pomlnry statyczno

Pomiary statyczno, realizowane w trybie postprocessingowym są podstawową metod wyznaczania wektora pomiędzy dwoma odbiornikami fazowymi, z których jeden umieszczeń jest na punkcie o znanych współrzędnych natomiast drugi na wyznaczanej lokalizacji Pod< za realizacji pomiaru oba odbiorniki pozostają nieruchome wykonując synchroniczne pomlm satelitarne. W ramach sesji pomiarowej poza bezpośrednimi wyznaczeniami pseudoodlngk ści, urządzenia zbierają i rejestrują wszystkie dane niezbędne dla późniejszego kamnraln<";) opracowania wyników. Tryb stacjonarny pomiarów umożliwia uzyskiwanie najwyższych z moJ liwych dokładności z wykorzystaniem GPS. Jest ona uzależniona od długości rejestracji om lokalnych warunków konstelacji związanej ze współczynnikami geometrycznymi oraz warunki hi propagacji sygnału. Dla realizacji sieci lokalnych średni czas rejestracji wynosi od JO minul d 1 godziny umożliwiając osiąganie następujących dokładności:

>    ±(0.01 m + 1 ppm) dla wyznaczenia długości mierzonego wektora pomiędzy slnc|ą mli rencyjną oraz punktem wyznaczanym,

>    ±(0.02 m + 1 ppm) dla określenia wysokości elipsoidalnej.

Z analitycznego punktu widzenia w pomiarach statycznych wykorzystywani! mogą by<‘ zi równo pojedyncze, podwójne oraz potrójne różnice odległości. Przywołajmy związana z lyn pomiarami wzory oraz poddajmy je analizie ze względu na liczbę danych oraz nlowlndnmycl Rozważmy ponownie postać wzoru opisującego pojedynczą różnicę odległości posliu i

(11.5*

Powyższe równanie może być rozwiązane z wykorzystaniem metody najmniejszych kwadralói gdy:

(11.51

^dane — ^r.iR

gdzie:

Ldane ‘ liczba danych pomiarowych,

L_par - liczba estymowanych parametrów (niewiadomych).

Jeśli przez s oznaczymy liczbę zmierzonych pseudoodległości do widocznych pono minimalną wysokością topocentryczną satelitów, przez e określimy liczbę następujących p sobie epok pomiarowych i przez r oznaczymy liczbę odbiorników użytych jednocześnie (II wyznaczeń, wtedy liczbę estymowanych parametrów L_PAK w funkcji czasu zapiszemy w oparci o analizę prawej strony równania. W tym celu zauważmy, że wektor R'xy(to) jest trójwymli rową niewiadomą (3D), natomiast parametr N'_XY związany jest z liczbą obserwowanych sali litów s i wyznaczany jest w momencie rozpoczęcia sesji. Nadto skonstatujmy, że ostali "z \

z czynników - fÓ' (/„ j zawierający błąd zegara odbiornika musi być wyznaczany w każdi epoce pomiarowej e . W oparciu o przytoczone uzasadnienie zapiszmy symbolicznie równani obserwacyjne postaci

35