72776 Zdjęcie1448

- ,,fvch l»'*i

_ Wi*®**'* ,<.rp«zną

..rifwanr' aą nleuil«nⁿ ^„logory/^ wnniu, nur.ywnńłu, oddzielaniu ¹ _nj_f (ormy cjł. ponieważ „n«kłndnjq sic" ⁿ* Uri,. wi, wytworzono prut człowieka ^{w 11}. ei„ ,7, ,• wmcjl doświadczeń. jaki? u*y»^k“‘; ^B,"»ntl zdawał sobie doskonale sprawi,*, te sluuis lego przeclwatuwienla niu Jest Jasny: ,.Nlo nui, byt, może, większej konieczności myślowej nleo&fl parcie się narzucającej niż analiza dzieląca ■ rzeczy na formą 1 treść, aczkolwiek sama lal analiza nie jest poparta ani sUq logiki, ani ałU 1 danych zmysłowych. W niezliczonych modvll kacjach, pod tą i inną nazwą podział taki t>ni. 1 biega całą naszą wizję świata. Stanowi jedna 1 z zasad organizacyjnych i giętkich instrumen- 1 t6w, dzięki którym umysł nadaje strukturę 1 masie wszystkiego, co istnieje, masie, która w 1 swej bezpośredniej jedności jest struktury po- 1 zbawiona"³.

Przy rozważaniu socjologicznej „bazy" teo- 1 rii procesów kulturowych uwagi powyższe ma- 1 ją podwójne znaczenie. Po pierwsze, należy 1 podkreślić, iż nie ma sensu pytanie o to, jak ¹ się przedstawia „byt społeczny" rozumiany analogicznie do bytu naturalnego, bez ingerencji „lormotwórczej” człowieka — ingerencja taka jest nierozerwalnie związana z bytem społecznym, a nawet nie jest wcale możliwe uspołecznienie bez narzucenia lorra działaniom

> G. Simmel: Tom Wesen der PhUosophie, w: Houpl-probleme der PHilosophie (cyt za: D. l*vine (ed-l: Georg Simmel on Indioiduality and Social Form*, Chicago 1911, s. XXXIII. Zaś w EinleUunfl .in die Moralioissenschajt, t 2 (Berlin 1899) Simmel pisał: 4-1 kategoria treści i formy należy do ntjwzględniejszych i najhardziej subiektywnych w całym myśleniu. To, co jest formą pod jednym wzglądem, jest treścią pod Innym, a przy bliższej analizie koncepcyjna opozycyjność obojga ustępuje miejsca stopniowalnej odległości l ustala się na płaszczyźnie pomiędzy ogólnością a konkretem” (s. 309).

■    — o>nra foa' ■ ■aot.Mtrór'—

^rallinai* cr3^o-w'i«--*lca X"*ź«e-    cir.łnl.ilnościo

— ~ł - It I i^i s-* ii mrol u > ftn t— ł» t> rl rraioty wydxieiajq

****3 *    *> J iiimiiii |j xvr»z«-cł«Awin «i»    spoaOta arbi

^Ł-^r    »~»y —    ją i * tailca ar■wzfi;lęcł6xv' natui*>r

^u^******aln<«J oma bistorye^as-ntrj - st.(~ulctural —

n^J    podmiot ucaeestnioaey ^r dzj.* —

I®l**oAoi foa"*Kaot^rbr«raEeJ tale, Jalc si«> ■ ■    «» »    {.—„

w dyałe«J»j i naukowej (formy tnają charakter interaubielcty-WTły, obiektywizując    si^    _w    gt —

sunKu <*o tro&ci) _ a historycznej dla teoo,    _fo__

my wyłaniajłj si«j powoli w    Ł x-n Vccr i    lud^lcioi

prałctyKi. przybierając stopniowo coraz    bar-

dsiej axxtonomiczną - -w stosunku    do prak

*ry*^i - PO⁸^^-    *    odwoływalne ad koc

Ow^zoiTł. pewnym formom protokultury    *

nrzin « _ WoipKartnera) przysługuje bezpośrednia mo*lxwoś& odwoływania oraz „unieważnię «*“”•    mianowicie. których związek Ve

..strumieniem *3rc*a    j ost jeszcze stosunl

silny - j alei gdyby świadomość dopuszczał

..korekty” ze strony rzeczy wiśtoś-<=*•    jeszcze    obejmuje. jeszcze nie

1**?^Łra ^ *    , .przewidywa ć    » tylko „po kawałku”

włącza    do cząstkowego obrazu świata.    Można

powiedzieć, *o lormy protokultury, ~wyrasta_

j*»^c =_ pierwocin    świadomości operującej ma

ma tenale niepełnym i poddanym na eter wstęp—

nej obróbce . silnie związanej z potrze ba mi co_

dziennego, potocznego doś^w iadczenia.    -vv    nie—

wielkim stopniu    zróinico-w^anego u roZnych

członk ów    tej    samej    społeczności, podlegają

y M~ =>    m. n ograniczeniom zaró^nrno ze    strony

intu icyj nie rozpozna-wanycb wr y niogdw na -tury' pragmatycznej, jak i ze strony nie oczeki wa— nycb sytuacji ..alarmo-wycb”.    'wy maga jących

stosunkowo szybkiej adaptacji. protomuzyka miałaby się, zdaniem W-V-wodzió stąd, że ludzie pragną ^w3^rr“

dodają komentatorzy